Праз сто гадоў давялося паляваць у тых краях сыну караля, што кіраваў тады каралеўствам. Калі прынц убачыў па-над лясною гушчэчай нейкія незнаёмыя вежы, ён пачаў пытацца ў людзей: «Што гэта такое?» Кожны адказваў па-рознаму. Адны казалі: «Гэта замак, у якім жывуць здані». Другія гаварылі: «Сюды на шабаш з усяго наваколля збіраюцца ведзьмары і вядзьмаркі». Але большасць былі ўпэўненыя, што ў замку жыве людаед, які хапае маленькіх дзетак і зацягвае іх у сваё логвішча.
Прынц не ведаў, каму даваць веры, і тут да яго падышоў адзін стары селянін і сказаў:
– Мой гаспадару, гадоў таму пяцьдзясят чуў я ад свайго бацькі, што ў гэтым палацы ляжыць найпрыгажэйшая ва ўсім свеце прынцэса. Яна павінна праспаць сто гадоў. А потым будзе абуджаная маладым прынцам.
(120 слоў)
Паводле Ш. Пэро