У канцы мая вялікая група хлопцаў і дзяўчат паехала на некалькі дзён у Ленінград. Гэта было нешта накшталт развітальнага падарожжа. У чэрвені большасць з іх павінна была назаўсёды раз’ехацца па сваіх гарадах, пакінуўшы адзін аднаго.
Гэта быў горад-мара. Андрэй зразумеў гэта на самым першым спатканні з ім, калі выйшаў на Неўскую набярэжную. Світання не было, бо стаяў канец мая і цямнела ўначы на гадзіну-дзве.
Нява каціла ў заліў хвалі, зрэдку ўсплёскваючы грабеньчыкамі. Невядома, адкуль яны браліся: ветру не было ў бескалярова-блакітным небе.
Шпіль Петрапаўлаўскай крэпасці ўпіваўся ў неба, ужо злёгку пазалочаны на самай вяршыні. Ён быў лёгкі і горды, як бессмяротны радок.
Убачыўшы ўсё гэта, Андрэй зразумеў, што прапаў. Гэты горад быў падобны на тыя гарады, якія сняцца ў самых шчаслівых снах дзяцінства, аб якіх потым плачаш, не маючы магчымасці трапіць у згублены рай. Упершыню пасля дзён дзяцінства захацелася ўзняцца і паплысці над гэтай вадою, над будынкам і шпілямі, над далёкім морам.
(152 словы)
Паводле У. Караткевіча
Похожие статьи:
Рыгор Барадулін → Рыгор Барадулін - Незвычайны горад
Пераказы → У горадзе
Генадзь Бураўкін → Генадзь Бураўкін - Ты, горад мой...
Алесь Разанаў → Алесь Разанаў - Горад
Аляксей Пысін → Аляксей Пысін - Мой зялёны горад