Увесну дзядуля пасадзіў маладую вішаньку. Расла вішанька, набіралася сілы.
Аднойчы ў сад зайшоў казёл і пачаў абгрызаць яе. Убачыла Марыська, што гіне дрэўца, і пабегла шукаць дзядулю. Знайшла яго і кажа:
– Дзед, казёл вішаньку грызе!
Дзядуля кінуўся ў сад. Пакуль дабег, ад малой вішанькі застаўся адзін пянёк. А побач стаяў казёл і мэкаў.
– Ах ты, шкоднік! З’еў вішаньку і яшчэ мэкае, – крыкнула Марыська на казла.
Дзядуля ўсміхнуўся і сказаў:
– Гэта ён мне расказвае, як ты дапамагла яму вішаньку з’есці.
(82 словы)
Похожие статьи:
Уладзімір Караткевіч → Уладзімір Караткевіч - Дрэва вечнасці
Пераказы → Таполя
Алесь Разанаў → Алесь Разанаў - Дрэва
Пераказы → Яблынька-дзічка
Мікола Мятліцкі → Мікола Мятліцкі - Я дрэву сказаў...