У адзін з цёплых дзён верасня я дабіраўся ў самую далёкую вёсачку прыпяцкай зоны. Ісці заставалася кіламетраў васемнаццаць.
Стомлены, я прылёг адпачыць. Мяне разбудзілі нечыя размераныя цвёрдыя крокі на ўзбочыне дарогі. Я падхапіўся і ўбачыў хлопца ў вайсковым адзенні з рэчавым мяшком за плячамі.
– Пачакайце! – крычу я, устаючы з зямлі.
Хлопец спыніўся,
– Вы не ў Дронькі?
– Бліжэй, – адказвае ён, называючы вёску.
Я ведаю вёсачку, куды ён дабіраецца. Стаіць яна на пясчаным узгорку, маленькая, раскіданая, нічым не славутая. Няма ў ёй ні садоў, ні добрых агародаў, ні лесу паблізу. Мабыць, для таго, каб спыніць рух сыпучых пяскоў, нехта насадзіў толькі ракітніку і вербаў. Кусты растуць проста на вуліцы, калі можна назваць вуліцай сухі пясчаны прасёлак, які пятляе ад хаты да хаты.
Мы ідзём і размаўляем пра салдацкую службу, пра тэхніку. Я разумею яго заклапочанасць. Ён вяртаецца пасля арміі дадому і хоча рабіць тое, што найлепш умее.
(145 слоў)
Паводле І. Навуменкі
Похожие статьи:
Пераказы → Воін-вызваліцель
Васіль Быкаў → Васіль Быкаў - Пакахай мяне, салдацік
Пераказы → Просты рабочы чалавек
Леанід Дайнека → Леанід Дайнека - Прынясіце кветкі салдатам
Пераказы → Паклон