Мусіць, не толькі на мяне аднаго жоўтай і шапаткой восенню неяк нечакана і без асаблівай дай прычыны наваліцца раптам ціхі, нават трошкі прыемны ў сваёй сцішанасці сум, які неспакойна трывожыць цябе, дзе б ты ні быў, куды б ні ішоў, ні ехаў. Трывожыць менавіта так, як увесну, хвалюе, бярэ цябе ў палон радасць – буйная, неўтаймоўная, неабдымная. Адкуль ён, гэты шчымлівы неспакой жоўтай восені?
Восень – гэта вечар года. Яшчэ нядаўна вось тут шапацела, шаргацела, жаўцела, свяцілася, святкуючы свой час, лагоднае бабіна лета. Былі такія раніцы і вечары, калі нават мроілася, што можна адчуць на дотык, як кожны дзень робіцца ўсё карацейшы і карацейшы, як пругка струменіць, адыходзячы, спяшаючыся лета. І сёння, праз колькі халодных дзён кастрычніка, зноў раскашуецца сонца і ціхая-ціхая цеплыня. Здаецца нават. што бабіна лета вярнулася зноў, каб адбыць у полі яшчэ некалькі дзён.
Дрэвы стаяць абапал дарогі ў сонечных промнях – такія ціхія, што колькі ні глядзі на іх, колькі ні напружвай вочы, так і не убачыш, каб дзе-небудзь зварухнуўся хоць адзін лісток…
(164 словы)
Паводле Я. Сіпакова
Похожие статьи:
Уладзімір Дубоўка → Уладзімір Дубоўка - Залатая, асенняя раніца...
Алесь Салавей → Алесь Салавей - Восень
В → Восеньскія песні
Алесь Гарун → Алесь Гарун - Восень
Ніна Мацяш → Ніна Мацяш - Восень