Я ляжу ў акопе на разасланым шынялі і доўга гляджу ўгору, у сінюю бездань летняга неба. На паверхні ціха. Не чуваць ні стрэлу, ні выбуху. Наўкола ўсе спяць.
Дзень стаіць ветраны. Спёка не дужа вялікая. Сонца схавалася за бруствер і кіруе ўжо на захад. На беражку акопа матляецца аб высахлы ком чарназёму нейкая былінка. Над усім гэтым высока ў небе лётаюць буслы. Дзве вялізныя птушкі, распластаўшы крылы, узнімаюцца ў самую высь. Яны кружацца там, быццам купаюцца ў сонечнай раздольнай прасторы. Ветраныя патокі адносяць іх убок, за камкаваты акопны бруствер. Птушкі ж, важна перабраўшы крыламі, зноў вяртаюць сабе ранейшую вышыню і кружаць, кружаць...
Буслы часта з’яўляюцца тут у сонечныя надвячоркі. Яны лятаюць і кружацца, пэўна, выглядаючы дзе якую балацявіну, лужок, каб палавіць спажывы, напіцца, а то і проста па бусліным звычаі пастаяць у роздуме на адной назе.
Без буслоў бяздоннае сіняе неба становіцца пустым і нецікавым.
(145 слоў)
Паводле В. Быкава
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Буслы (Паводле А. Ляўковіч)
Пераказы, дыктанты → Выратаваная буслянка
Пераказы, дыктанты → Буслы над казармай
Пераказы, дыктанты → Адзінота
Пераказы, дыктанты → Буслы прыляцелі