Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



А што пасля нас?

   Усё жыццё бацька вучыў нас, што чалавек – дзіця свайго часу. А час – гэта я, гэта ты, гэта мы, гэта тое, на што мы здольныя, гэта тыя святыні, на якія мы молімся.
   Але і мы ўплываем на свой час сваім розумам, сваёй працаю, сваімі памкненнямі. І гэта такая ж святая праўда, як і тое, што я пачуў аднойчы ад бацькі, калі выскачыў ранкам з хаты, і ўбачыў на клумбе чырвоныя ружы, і здзівіўся, бо ўчора ўвечары іх не было. Бацька сказаў тады, што ўначы ружы набіраюцца моцы, а зацвітаюць ранкам.
   Тады, у маленстве, я не разумеў, колькі мудрасці было ў той выснове. Цяпер ведаю дакладна, што калі чалавек не памятае бацькоў і дзядоў, калі не ахоўвае святыняў свайго народа, дык на ягонай дарозе ружы ніколі не зацвітуць. А яны павінны цвісці штогод, радуючы наша вока і вочы новых пакаленняў, што пойдуць па бацькоўскіх слядах.
(143 словы)

Паводле А. Савіцкага

 

Похожие статьи:

ПераказыЧалавек і прырода

Ян БаршчэўскіЯн Баршчэўскі пра ўваскрэсенне душы і перамогу чалавека над злом

ПераказыРэкі і людзі

Міхась КавыльМіхась Кавыль - Чалавек

Якуб КоласДухоўнае багацце чалавека ў паэме «Новая зямля»