Вуліца сустрэла Якімку незвычайнай цішынёй. Не чутно было скрыпу калодзежных жураўлёў, такога характэрнага для гэтай пары сутак, не ляскалі брамкі, нават шпакі не перасвістваліся на ліпах. З канца ў канец вуліцы – ні жывой душы.
Толькі – цішыня. Цягуча-трывожная, напружаная, як да адказу нацягнутая струна. Крані – і яна адразу лопне. З трэскам і звонам.
Гэта цішыня душыла, прыгнятала Якімку. Самаадчуванне ў яго было такое, быццам над галавой навісла нешта пагражальна-важкае, што ніяк немагчыма прадухіліць. Яно, гэта нешта, вось-вось абрушыцца на яго, і тады ўсё знікне. І гэта блакітнае, без адзінай хмурынкі неба, і застылыя ў нерухомасці веліканы-ліпы, і зялёны, усыпаны жоўтымі кветкамі трыпутніку, прыдарожны мурог...
Якімка перайшоў на другі бок вуліцы і накіраваўся да Васі. Вася ўжо чакаў яго.
(117 слоў)
Паводле Я. Курто