Бульбяное поле густа цвіло белымі і сінімі кветкамі, якія пілі сонца і шчодра дзяліліся сваім сокам з усёй жыўнасцю, што кішэла на іх. Ад бульбы ішоў цёплы пах зямлі.
Бабуля, сагнуўшыся, ішла па баразне, ірвала траву і складвала ў фартух. Паўзучая бярозка, учэпіста абкруціўшы бульбоўнік, цяжка паддавалася яе рукам і адрывалася з трэскам. Калі фартух набіваўся, бабуля выпрамлялася і размінала абедзвюма рукамі паясніцу. Яна нават не заўважала, Што хустка з’ехала з галавы і агаліла сівыя, нібы абсыпаныя мукой, валасы.
Васілёк ішоў за бабуляй па ўтаптанай сцежцы. У руках ён трымаў лазінку і махаў ёй у паветры, слухаючы, як яна па-птушынаму свішча.
Калі ўзышлі на пагорачак, перад вачыма адкрыўся шырокі луг, падзелены ракой на дзве часткі. Рака здавалася такой блізкай, што Васілёк адчуваў прахалоду і ласкавасць яе вады. З лугу і ад рэчкі свежа і мякка патыхала ветрыкам.
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Жніво
Казімір Камейша → Казімір Камейша - Духмянае дзіва
Васіль Зуёнак → Васіль Зуёнак - Поле
Пятрусь Макаль → Пятрусь Макаль - Поле, поле...
Пераказы, дыктанты → Вечнае поле