Восенню, калі пахаладала, знайшоў вожык у глухой мясцінцы трухлявы пень, зрабіў у ім гняздо з лісця і заснуў.
Доўга спаў вожык ці не, сам не ведае. Але аднойчы пачуў, што нехта трывожыць яго: усё бубніць і бубніць непадалёку. Высунуў пыску з гнязда, глядзіць – ручаёк весела журчыць.
– Прачнуўся сам і іншых будзіш, – папракнуў вожык. – А я не выспаўся яшчэ, ручаёк.
І зноў у гняздо паціснуўся, заснуў. Раніцаю вочкі расплюшчыў і зморшчыўся, быццам горкую пілюлю праглынуў. Увесь бачок – мокры. Вылез з гнязда і бачыць: ручаёк пашырэў, да самага пня падступіўся.
– Ну, пачакай, назола! – зазлаваў вожык. – Я цябе зямлёю засыплю!
Хуценька перабіраючы ножкамі, падбег да ручайка, а той падхапіў яго і панёс.
Плыве вожык, ніяк да беражка прыстаць не можа. А наўкола вясна. Лёгкі туманок над зямлёю сцелецца. Падбел расцвіў, пралескі яснымі вочкамі ўсміхаюцца. У сінім небе жаваранкі спяваюць. Вожык і пра злосць сваю забыўся. Выбраўся з вады на беражок, сказаў:
– Дзякуй, ручаёк! Каб не ты, я і вясну праспаў бы ў цёплым гняздзечку.
Похожие статьи:
Леанід Галубовіч → Леанід Галубовіч - Людскою разумнаю воляй...
Леанід Галубовіч → Творчасць Леаніда Галубовіча
Леанід Галубовіч → Леанід Галубовіч - Мова
Леанід Галубовіч → Леанід Галубовіч - верш "Паэзія"
Васіль Зуёнак → Васіль Зуёнак - Ручаёк