Якуб Колас - Рыбакі

   Прыгнаўшы з раніцы каровак, Алесь і Андрэй сказалі сваёй маме, што яны пойдуць вудзіць рыбу.
   – Лепш бы вы, дзеці, крыху адпачылі, – сказала ім матка, – ды і колькі вы наловіце той рыбы? Натрэплеце толькі ногі…
   Але хлопцы крэпка стаялі на сваім і не бралі пад увагу ніякіх довадаў.
   – Ну, глядзіце, – мусіла ўступіць ім матка.
   Хлопцы хутка сабраліся ў рыбу. Першым чынам накапалі яны паўбляшанкі чырвоных чарвякоў. Пабралі вуды, узялі торбачку і не пайшлі, а пабеглі.
   Каб дайсці да Нёмана, ім трэба было прайсці з вярсту лесам. Весела ішлі хлопцы дарогаю паміж высокіх хвой і ялін. Неба было яснае, сонца свяціла ярка. Але ў лесе не чулася той гарачыні, якая стаяла ў гэты дзень. Побач дарогі крычалі птушкі. У небе, дзесь высока-высока, кідаў каршун свае тужлівыя зыкі.
   У размовах хлопцы прайшлі яшчэ з паўвярсты.
   – А-я-яй! – дзіка і прарэзліва крыкнуў Алесь і ўпаў на дол, схапіўшыся за нагу.
   Андрэй з неспадзеўкі пабялеў як палатно.
   – Чаго ты, Алесь?
   Алесь сядзеў на дарозе і трымаўся за нагу. Твар яго скрывіўся ў такую міну, у якой адбіваўся пякучы боль.
   – Што з табою, братка?
   – Кручок у нагу залез, – сказаў скрозь слёзы Алесь.
   І праўда: у левай назе між другім і вялікім пальцамі глыбока засеў кручок. Алесь не заўважыў, як гэты кручок выскачыў з вудзільна. Звярнуў на гэта ўвагу толькі тады, калі кручок глыбока залез у нагу.
   – Братка ж ты мой родненькі! – загаласіў Андрэй. – Што ж цяпер нам рабіць?
   З вачэй Алеся таксама ліліся слёзы, а з таго месца, дзе сядзеў кручок, сачылася кроў.
   – А ты папрабуй памаленьку дастаць, – сказаў, крыху заспакоіўшыся, Андрэй.
   Алесь крануў кручок і завойкаў.
   – Не, братка, нічога не будзе.
   – Дык што ж нам рабіць? Божа ж наш, божачка! І нашто было нам выдумляць гэтае вуджанне?
   – Можа, як пойдзем дадому?
   Алесь памаленьку падняўся і, моцна кульгаючы, ступіў колькі крокаў. Ісці было вельмі кепска. Цяпер замінала гэта праклятая вуда, якую трэба было трымаць у руках.
   Нарэшце хлопцы дагадаліся адарваць ссучаную валасню. Цяпер Алесю было ісці крыху лепей, і ён ступаў смялей. Але колькі разоў ён мусіў прыпыняцца і прабаваць шчасця – а мо дастане як-небудзь з нагі кручок? Ён браўся павольненька за гэты кручок, але не хапала ў яго смеласці паварушыць мацней.
   З заплаканымі вачыма прыйшлі хлопцы ў хату.
   – Што ж гэта вы так хутка? – спытала іх маці.
   Алесь расказаў пра сваё гора і паказаў нагу.
   Матка выбегла з хаты і клікнула дзядзьку Антося.
   Дзядзька Антось – сталы рыбак, і па часці вымання кручкоў ён быў сапраўдны мастак.
   А бедны Алесь дрыжаў ад страху, бо бацька сказаў, што прыйдзецца нагу рэзаць брытваю.
   – Можа, прыйдзецца і брытву ўзяць, – паглядзеўшы на нагу, сказаў і дзядзька. – Ну, пакажы!
   Алесь сеў і заплюшчыў вочы, скрывіўся, гатовы крычаць ад болю.
   Павольненька ўзяў дзядзька кручок.
   Алесь толькі ўспеў крыкнуць, як кручок ужо быў у дзядзькі ў руках.
   Дзядзька гучна зарагатаў.
   – Ах вы, рыбакі! Рыбакі!
   Весела засмяяліся і хлопцы: яны былі рады, што так лёгка абышлося ім гэта здарэнне.

Похожие статьи:

Якуб Колас → Творчасць Якуба Коласа

Якуб Колас → Паэма «Новая зямля» — мастацкая энцыклапедыя жыцця беларускага сялянства

Пераказы, дыктанты → На рыбалцы

Яўген Крупенька → Яўген Крупенька - На рыбалку кот прыйшоў

Якуб Колас → Духоўнае багацце чалавека ў паэме «Новая зямля»