Селі два зайкі ў лясочку пад бярэзінкаю, грэюцца на сонейку і гутараць.
А ў лясочку так добранька!.. Мушкі гудуць, адна за адною ганяюцца, крыльцамі звоняць, як бы смяюцца. А там дроздзік пасвіствае, хлопчыка Піліпку падражнівае:
– Пюліп! Пюліп!
А Піліпка па верасочку з кошыкам ходзіць, на баравічкі прыглядаецца.
Яшчэ далей зязюлька кукуе.
Ну так ясна, цёпла, весела!
Але нявесела зайчыкам, невясёлыя гутаркі іх.
– Ох, якая горкая долечка наша, – кажа адзін зайчык. – Бойся кожны дзянёчак, трасіся кожную часінку, хадзі, прыслухоўвайся, ці не ходзіць вораг твой блізка.
– А колькі ў нас ворагаў? Хто толькі не крыўдзіць нас, бедных зайчыкаў?
– Крыўдзяць нас людзі, крыўдзяць звяры; нават птушкі-драпежнікі – каршуны, совы, пугачы – і тыя нас, зайчыкаў, ушчуваюць.
– І як бараніцца нам ад злых нашых ворагаў? Чым ратаваціся? Адна толькі надзея на нашы ножкі: выбавяць з бяды – наша шчасце, а не выбавяць – прапала наша скурка!
І заплакалі горкенька зайчыкі. Плачуць і слёзкі лапкамі выціраюць.
– Ці ж можна нам жыць на свеце? – кажа другі зайчык. – Ніхто не баіцца нас, – ну, ніхтосенькі!.. Пойдзем, хіба, ды ў ваду кінемся.
Наплакаліся, надумаліся бедныя зайчыкі і пайшлі ў возера тапіцца з гора. Прыйшлі да возера, прыпыніліся, развіталіся. Да самага беражка падышлі, каб у ваду кінуцца, аж бачаць – скок жаба на купіну: убачыла зайчыкаў і спалохалася.
– Эге, – кажа адзін зайчык, – ёсць жа на свеце стварэнні, што і нас баяцца. Відаць, ім яшчэ цяжэй на свеце жыць.
Глянулі зайчыкі адзін на аднаго і пабеглі назад у лясок.
[1906–1907, 1928]
Похожие статьи:
Якуб Колас → Творчасць Якуба Коласа
Якуб Колас → Служэнне народу — асноўны абавязак мастака. Паэма «Сымон-музыка»
Якуб Колас → Паэма «Новая зямля» — мастацкая энцыклапедыя жыцця беларускага сялянства
Якуб Колас → Карціны роднай прыроды ў паэме «Новая зямля». Жанравыя асаблівасці паэмы
Якуб Колас → Духоўнае багацце чалавека ў паэме «Новая зямля»
