Якуб Колас - Воўк-дурань

Увага! Поўны змест

   Стары, галодны воўк выйшаў на поле. На полі хадзілі авечкі. Пастух спаў. Скраўся воўк, выбраў самага большага барана-рагаля і кажа яму:
   — Баран, баран! Я цябе з'ем.
   — Што ж! — кажа баран, — такая мая доля. Але каб не мучыцца мне доўга ды і табе каб не ламаць зубы аб мае старыя косці, дык стань у лагчынцы і разявіся, а я ўзбягу на горачку, разганюся і ўскочу табе у горла цалкам.
   Стаў воўк у лагчынцы, разявіў рот.
   А баран узбег на горку, разагнаўся і — трах воўка на галаве! Аж іскры пасыпаліся з вачэй у воўка, свету ён не ўзбачыў. Перакуліўся разоў два і — драла у лес.
   Бяжыць воўк, бачыць — на балоце конь!
   — Конь, конь! Я цябе з'ем.
   —Што ж! — кажа конь, — такая мая, мусіці, доля. Толькі ж ты здымі з ног маіх падковы, каб не ламаць табе зубы аб іх.
   Нагнуўся воўк, каб скінуць падковы, а конь як дасць яму капытом у патыліцу! Перакаціўся воўк, ды ходу!
   Падбягае воўк к рэчцы. На беразе хадзілі гусі.
   — Гусі, гусі! Я вас з'ем.
   — Што ж! — кажуць гусі, — еш, толькі паграй ты нам, а мы паскачам прад смерцю. У нас такі ўжо закон.
   Прымайстраваўся воўк на купіне, закінуў галаву і давай выць. А гусі крыллямі — лапу-лапу-лапу! Узняліся і паляцелі. А воўк злез с купіны, паглядзеў па гусей і пабег далей. Падходзіць ён пад вёску. Каля вёскі быў хвойнік, дзе мужыкі хавалі на зіму бульбу. У хвойніку рыла свіння.
   — Свіння, свіння! Я цябе з'ем, — кажа воўк.
   — Не, ня еш мяне, пане воўк, у мяне ёсць маленькія дзеткі.
   — Няма чаго!.. я галодны, як сабака. Дзеці твае і без цябе абыдуцца.
   — Дык дазволь ходць схадзіць накарміць іх.
   — А ты ж прыдзеш?
   — Прыду.
   — Ну, глядзі ж!
   Пайшла свіння, а воўк прытуліўся за хвойку, чакае.
   Цераз гадзіну прыходзіць свіння.
   — Ось што, пане воўк, я надта грэшна. Паспавядай ты мяне перад смерцю. Хоць лягчэй будзе ісці на той свет.
   — Ну, добра.
   Свіння пасадзіла воўка каля ямы, на саломцы.
   — У агарод лазіла? — пытае воўк.
   — Лазіла, — прызнаецца свіння, цяжка уздыхнуўшы.
   — Чужое дабро крала?
   — Ох, крала.
   — Меншых свіней кусала?
   — Чаму ж? Кусала.
   — Ну, і грэшная ж ты, свіння! За такі грэх....
   Не дакончыў воўк казання казаць. Як пырне яго свіння лычом. Аж у гору падскочыў воўк і — бух ў яму!
   Сядзіць ён у яме і прычытае:
   — Ці я той хапун, што бараноў цалкам глытаў?! Аў! у!
   — Ці я той каваль, што каня каваў?! Аўу!
   — Ці я той музыка, што гусям граў?! Aўу!
   — Ці я той поп, што свінню спавядаў?! Аў, аў! y-y-у-y!
   Прыбеглі людзі і забілі воўка каламі.

Похожие статьи:

Якуб Колас → Духоўнае багацце чалавека ў паэме «Новая зямля»

Якуб Колас → Творчасць Якуба Коласа

Якуб Колас → Паэма «Новая зямля» — мастацкая энцыклапедыя жыцця беларускага сялянства

Якуб Колас → Карціны роднай прыроды ў паэме «Новая зямля». Жанравыя асаблівасці паэмы

Якуб Колас → Служэнне народу — асноўны абавязак мастака. Паэма «Сымон-музыка»