Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.
Уладзімір Ягоўдзік - Кнігаўка
Увага! Поўны змест
У балотных і вадзяных птушак ёсць пільная варта, якая не баіцца чужакоў, а кідаецца ім насустрач і голасна крычыць: «Чый ты?.. Чый ты?..»
З дабром ідзеш – не пакрыўдзішся на чуйных кнігавак-вартаўніц. Намер зламысны затаіў – усім вядома: трэба хавацца.
Гэтыя птушкі вяртаюцца з выраю ранняй вясной. Свае гнёзды яны ладзяць паміж купін, на леташніх травінках. Калі пацяплее, адкладаюць яйкі і выседжваюць, пакуль не праклюнуцца птушаняты. Кнігаўкі – клапатлівыя бацькі, я неаднойчы бачыў іх бойкі з нахабнымі варонамі, ахвотніцамі да лёгкай спажывы. А бадзяжнага сабаку яны перамагаюць хітрасцю: лятаюць зусім блізка, назаляюць яму і ўсё далей адводзяць ад гнязда.
Крылы ў чубатых кнігавак непадобныя да крылаў іншых птушак. Спадыспаду яны напалову белыя і напалову чорныя, а па канцах – быццам падстрыжаныя. Таму кнігаўка лётае нязвыкла: куляецца, кідаецца ў бакі і раптам паднімаецца ўгору. Паспрабуй яе дагані! Ад світання і да змяркання вартуе кнігаўка балота, дагаджае птушынай грамадзе, бо калісьці моцна правінілася...
Надарылася вельмі спякотлівае лета. Кожны дзень няшчадна смажыла сонца, з раніцы да вечара не сунімаўся вецер-сухавей. Праз месяц – высахлі азёры, праз два – зніклі рэкі, праз тры – сыпучы пясок праглынуў усе крыніцы.
Пагаравалі людзі, паўздыхалі, а потым дружнай талакой выкапалі ў кожнай вёсцы калодзеж.
Затое дзікім жывёлам – хоць уцякай ад смагі на край свету. Сабраліся яны і таксама захацелі здабыць ваду, а кнігаўка адмовілася ім дапамагаць.
– Каб напіцца, мне хопіць расінкі... – сказала яна.
Звяры і птушкі раззлаваліся на гультайку, грозна яе папярэдзілі:
– Тады запомні: табе нельга напіцца ні ў рэчцы імклівай, ні ў возеры глыбокім, ні ў крыніцы празрыстай. А каб спатоліць смагу, лаві дажджавыя кроплі. Інакш ні табе, ні тваім дзецям – не будзе спагады...
Так яно і збылося. Звяры і птушкі вярнулі азёры, рэкі і крыніцы. Усім цяпер хапае ўдосталь вады. Толькі кнігаўка лётае і жаласна крычыць:
– Піць хачу!.. Піць хачу!..
Навокал хапае вады, а яна баіцца памачыць сваю дзюбу, бо ведае, што застанецца без роднага балота.
Похожие статьи:
Уладзімір Ягоўдзік → Уладзімір Ягоўдзік - Жабіны вочкі
Уладзімір Ягоўдзік → Уладзімір Ягоўдзік - Зязюліны панчошкі
Уладзімір Ягоўдзік → Уладзімір Ягоўдзік - Сон-трава
Уладзімір Ягоўдзік → Уладзімір Ягоўдзік - Вялікая сініца і яе сястрыцы