Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Уладзімір Дубоўка - Чые рукі прыгажэйшыя

Індыйская казка
 

1

На беразе ракі індыйскай, Джамны,
жылі даўней прыгожыя тры дамы.

У кожнай муж быў, так сказаць, вяльможа,
затым пра хлеб іх клопат не трывожыў.

Не мелі клопату і пра уборы,
ім не хапала толькі з неба зораў.

Ніхто не прымушаў іх турбавацца
наконт якой бы ні было там працы.

Паспаўшы ўдосыць і на мяккім ложку,
яны і пачыналі дзень патрошку.

Спачатку падавалі ім сняданне,
пасля былі з суседкамі спатканні.

Яшчэ пасля — ішлі яны на Джамну,
вось гэтыя прыгожыя тры дамы.
 

2

З усмешкай на сваіх цудоўных тварах
яны з сябе свае здымалі сары.

Пасля залазілі ў ваду па пояс,
а над вадой імклівіў звонкі голас.

Як пырскі, узлятаў іх смех вясёлы,
каб хто увагі больш звярнуў на голых.

Яны сябе лічылі цудам свету,
і ўсе былі павінны ведаць гэта.

Гармідар той прыгожы і прыемны
даходзіў нават і да шахт падземных,

дзе людзі голыя крышылі камень
сваімі збітымі у кроў рукамі,

каб збудаваць цяжкой падземнай працай
надземным дамам добрыя палацы...
 

3

На беразе ракі індыйскай, Джамны,
не сумавалі гэтыя тры дамы.

Пра тое-сёе крыху размаўлялі,
а гутаркі і час плылі на хвалях.

Але дайшлі да рук сваіх урэшце.
Тут згода кончылася, хоць іх рэжце!

— Мае, — адна сказала, — цуда свету,
і вы павінны ўсе згадзіцца з гэтым!

— Ніякай згоды, — кажа ёй другая, —
мае такія рукі, добра знаю!

Такое самае пачулі і ад трэцяй:
— Мае найпрыгажэйшыя на свеце!

Няма ў іх згоды, бо яны і суддзі:
гарачых спрэчак і вада не студзіць.
 

4

Якраз на тое каля іх кульгае
бабуля нейкая — галодная, старая.

Спынілася і прывітала голых
у простых задушэўных словах.

Пасля сказала:
— Трэці дзень не ем я.
Гарачыня спустошыла нам землі...

А можа, хоць скарыначку дасцё вы? —
Бабуліны іх не кранулі словы.

Галодных сыты зразумець не можа,
пакуль самога лёс не патрывожыць.

Да гэтых дам, над Джамнаю індыйскай,
наконт скарынкі не хадзі і блізка.

А ўсё ж ткі трэба скарыстаць старую!
Адна яе пытаннем і частуе.

— Дапамажы нам скончыць нашы мукі:
ў якой з нас лепшыя красою рукі?

— Чакайце крыху, — кажа ім старая, —
прыйду, як толькі ежы адшукаю...

I пакульгала прэч ад іх з кіёчкам
па чыста вымытым вадой пясочку...
 

5

Праз гоні двое, ля ракі таксама,
жанчына простая сядзела пад кустамі.

Усё жыццё яна працуе ў полі,
сваім гарбом сваю стварае долю.

Вятрамі біта і дажджамі мыта,
яна нічым ад сонца не закрыта.

Ад сонца яснага яна ўся чорна
і лёсу горкаму яна пакорна.

Прыйшла, каб смагу ўтаймаваць вадою,
перадыхнуць хоць крыху над ракою.
 

6

З кійком старая да яе кульгае,
сардэчным словам і яе вітае.

— Даруй, дачушка, за маё пытанне:
ці засталася крошка ад снядання?

Сказала у адказ ёй маладзіца:
— Сядай, бабуля, ў засень, на травіцы.

Няхай збіраюць крошкі ліхадзеі!
З табой сняданне папалам падзелім,

каб падужэла ты ў сваёй дарозе,
каб весялей было табе, нябозе...

Паснедалі яны тады абедзве,
хоць сонца і стаяла на абедзе.

Старой была вялікая падмога.
Падзякавала. Стала зноў на ногі.

Пасля ўзяла яе руку сваёю
і павяла ля Джамны, над ракою.
 

7

Прыйшлі да дам. Яны былі ля рэчкі,
свае ніяк не паканчалі спрэчкі.

Сказала ім старая, гэным дамам:
— Цяпер адказ на запытанне дам вам.

На рукі гэтай маладзіцы гляньце:
яны і чорныя, яны аж з глянцам.

Яны парэпаны, яны пабіты,
яны салёным потам перамыты.

Яны мяне, якую лёс знясіліў,
запрацаваным хлебам накармілі.

Няма на свеце ім красою роўных,
а прыгажэй над вашы — безумоўна!

Бо хараство усё ідзе ад працы,
пабудавала праца і палацы.

Хоць беленькія вашы, як лілеі,
дабра не твораць і тварыць не ўмелі
 

8

Сказала так і адышла старая.
Пайшла ў свой бок і маладзіца тая.

На беразе ракі індыйскай, Джамны,
пазналі ўсё ж ткі сорам тыя дамы.

 

Похожие статьи:

Уладзімір ДубоўкаУладзімір Дубоўка - Як сінячок да сонца лётаў

Уладзімір ДубоўкаЛірыка Уладзіміра Дубоўкі

Уладзімір ДубоўкаУладзімір Дубоўка - Часіна ды з сокам рабіны...

БиографииУладзімір Дубоўка

Уладзімір ДубоўкаУладзімір Дубоўка - Паляжам мы