Мой любы браце, блізкі і далёкі,
няма сталёвасці і арфазвоннасці.
Такая сцюжа на душы, навокал,
як дзень з дажджамі, быццам сённяшні.
Ці ж я не ведаю, ці я не знаю,
ці я не сын сваёй сучаснасці, –
жыццё крынічыць і музыкі граюць,
на лад папасці ўсё не шчасціцца.
Часінай – весела, часінай – сумна,
ідуць шляхі – ў балотах трацяцца.
А недзе злоснікі бразгочуць бубнамі...
Даруй, даруй, мой любы браце, мне...
1925
Похожие статьи:
Уладзімір Дубоўка → Уладзімір Дубоўка - Паляжам мы
Уладзімір Дубоўка → Уладзімір Дубоўка - Часіна ды з сокам рабіны...
Уладзімір Дубоўка → Уладзімір Дубоўка - Як сінячок да сонца лётаў
Уладзімір Дубоўка → Лірыка Уладзіміра Дубоўкі
Биографии → Уладзімір Дубоўка