Я – сын зямлі,
нашчадак хлебаробаў.
Услед за сонцам
доўга мне брысці.
Быў надта б рад,
каб хоць зярняткам дробным
змог на зямлі бацькоўскай
прарасці.
Яе вачмі
гляджу на свет сягоння:
слупы гудуць мне
соснамі ў бары.
Не касманаўта бачу ў шлемафоне –
суседа
у пчалярскім каптуры.
Да зорак позіркі і тэлескопы
з сівых вякоў цярэбяць горды шлях.
Ды толькі па зямлі
спрадвечны клопат,
як сэрца,
б’ецца ў кожнага ў грудзях.
Не спіць зямля –
у ёй вулканы дрэмлюць,
планеты-сёстры
пазыўныя шлюць.
Чым цягнецца вышэй
у неба дрэва –
глыбей
ідуць карэнні у зямлю.
Похожие статьи:
Рыгор Барадулін → Творчасць Рыгора Барадуліна
Рыгор Барадулін → Рыгор Барадулін - Світанняў я з табой не сустракаў...
Рыгор Барадулін → Дзіцячая паэзія Рыгора Барадуліна
Рыгор Барадулін → Рыгор Барадулін - Уцякала зіма ад вясны...
Биографии → Рыгор Барадулін
