Радок – спадман, ён толькі рамяство,
штуршок да неспакою і сумнення.
Уяўным развярэдзіць хараством,
няспраўджаным апаліць летуценнем.
Я шмат разоў пытала, што ёсць Ты,
ў сяброў сваіх, у птушак, у сумлення...
Ты дадаеш бяздумным пустаты,
разумнікам не дадаеш гарэння.
Ты ў снах маіх гаротніцай крычыш
і дзіўна спакушаеш паднябессем,
арліцаю здаешся на плячы
і б'еш наводмаш салаўінай песняй.
Бываю часта рознаю ў жыцці:
і сейбіткай, і часам пабірахай...
Што ж Ты такое? – зноў пытаю ў птаха,
птах у прастору гулкую ляціць.
1981
Похожие статьи:
Раіса Баравікова → Творчасць Раісы Баравіковай
Раіса Баравікова → Раіса Баравікова - Старэюць людзі, дрэвы і кусты...
Раіса Баравікова → Раіса Баравікова - Верш да дзяцей
Раіса Баравікова → Раіса Баравікова - Барбара Радзівіл
Раіса Баравікова → Раіса Баравікова - Жыву, і дзякуй, не ў прасторы голай...