Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Еўдакія Лось - Казка пра ласку

Ціха, дзеці,
Паслухайце казку
Пра дзяўчынку харошую –
Ласку!

Дзе жыве яна,
Як выглядае,
З кім сябруе,
Каму памагае.
 

* * *

Неяк Ласку угледзеў
Сяргейка,
Хоць і слёзы блішчалі
На вейках.

Захварэў неўспадзеўкі
Хлапчына.
Сінява залягла
Пад вачыма.

Парашкі ён глытаў
I пілюлі,
Смеху хлопчыка
Доўга не чулі.

I тады да ягонага
Ложка
Падышла, нібы цень,
Басаножка.

Падышла неўзаметку
Малая,
За плячыма –
Каса залатая.

– Ты Сяргейка?
Пытае ласкава
I плыве каля ложка,
Як пава.

– Ты хварэеш?
Замучылі лекі?
Пацярпі,
Не хвалюйся, маленькі!

Хочаш – коўдру тваю
Я папраўлю!
Хочаш – кветак у шклянку
Пастаўлю!

Каля хворага
Без адпачынку
Завіхаецца
Тая дзяўчынка.

Лоб малога пагладзіла,
Бровы, –
I Сяргейка заснуў,
Як здаровы.

I ў сне ўжо,
Што быў нібы казка,
Ён пытае:
– Скажы, калі ласка,
Хто ты?
– Ласка.
– Якая?
– Такая,
Што маленькім
Заснуць памагае.

– Дык застанься са мной,
Мая Ласка!
– Я спяшаю ў калгас,
Да Тараскі.

I, махнуўшы хусцінкаю
Белай,
Неўпрыкметку пайшла,
Паляцела.
Ціхі хлопчык
Ажно засмяяўся:
Ён з хваробай сваёй
Развітаўся!
 

* * *

Пасварылася з Надзяй
Ларыска.
I за што?
З-за малочнай ірыскі!
Да дзяўчынак прыходзіла цёця.
Надарыла цукерак блазноце.
I дражэ, і «падушак» і «мішак»...
Немалое багацце ў малышак!

Адно цешся з салодкіх
I еш
Ды сябровак частуй ты...
Дык не ж!

Стала крыўдна старэйшай –
Ларысцы,
Што ў Надзеі –
Яшчэ і ірыскі!

Вось старэйшая,
Каб не журыцца,
Адабрала ірыскі
Ў сястрыцы.

Хто паможа
Надзейцы ціхмянай?
Хто ёй верне
Прысмак адабраны?

Можа, цёця?
Яна на рабоце.
Можа, мама?
На працы таксама.

Памагла ёй
Дзяўчына-краса,
За плячмі –
Залатая каса.

I адкуль яна толькі
Ўзялася,
Як пазнала,
Што спрэчка ўзнялася?

На маленькіх нагах
Неабутых
Падышла да дзяўчынак
Надзьмутых.

Белай хусткаю
Твар абмахнула,
На сястрычак
Лагодна зірнула.

– Я завуся, – гаворыць ім,
Ласкай,
Вы паслухайце
Простую казку!

Я прыйшла
Ад Сяргейкі-
Хварэйкі,
Я прыйшла
Ад Тараскі-
Падпаска.

Сумаваў той без ласкі
За статкам,
Калі ў поле падаўся
За таткам.

А пасля пабыла я
За морам,
За бязмежным
Блакітным прасторам.

Там чакаў мяне
Бедны, пануры
Хлопчык з чорнаю-
Чорнаю скурай.

У краіне,
Дзе сонца багата,
Гэты хлопчык
Застаўся без таты.

Тату ворагі злыя
Забілі,
Бо змагаўся ён
Супраць насілля.

Супраць гора змагаўся
Адважна,
Клікаў волю
Ў свой край неабсяжны...

Пацямнелі,
Як быццам ад ночы,
Васільковыя
Ласчыны вочы.

Залатую касу
Запляла,
Пацішэлых сястрыц
Абняла.

I тады запытала
Ларыса:
– А як хлопчыка клічуць?
– Патрысам.

I ўжо шэпчуцца ціха
Дзяўчынкі...
Ім цяпер
Не да прыкрых учынкаў!

Трэба другу
Пісьмо напісаць,
Падарунак яму
Пераслаць.

I пачула тут госця:
«Патрысік!
Шлём табе мы салодкіх
Ірысак.

I дражэ,
I «падушак» – малышак.
Толькі з’елі мы
Некалькі «мішак».

З падарункам прымі,
Калі ласка,
Нашу светлую
Шчырую Ласку!

Не гаруй,
Мы цябе не забудзем
I пра татку
Раскажам мы людзям.

Будзем дружныя мы
Між сабою
I навек
Пасябруем з табою!..»
 

* * *

Вось вам, дзеці,
I ўся мая казка
Пра дзяўчынку харошую –
Ласку.

Ласка ўсіх вас
Пабачыць жадала,
Але часу ў яе
Дужа мала.

А таму покуль стрэнецца
З вамі,
Будзьце, дзеці,
Ласкавыя самі!

 

Похожие статьи:

Еўдакія ЛосьЕўдакія Лось - Маці

Еўдакія ЛосьЕўдакія Лось - Зайчык-выхваляйчык

Еўдакія ЛосьЖыццёвы і творчы шлях Еўдакіі Лось

Еўдакія ЛосьЕўдакія Лось - Уцякач

Еўдакія ЛосьЕўдакія Лось - Роднай мове