Вочы сінія-сінія...
Косы тугія...
Хтось шчаслівы, як кажуць, дзяўчыну хрысціў.
Трэба вытаптаць многа дарог,
каб другія
Вочы гэткія, гэткія косы знайсці.
Пра такіх, пэўна, казкі складалі ў народзе,
Надзяляючы сотнямі светлых імён...
А цяпер – гарманісты чародамі ходзяць,
Носяць песні-прызнанні ўначы ля акон.
А яна – маладая ў сваёй прыгажосці –
Ні прызнанняў, ні песень не хоча яна.
Аднаго прычакаць бы ёй толькі у госці,
Ды з зямлёю яго абвянчала вайна...
Не згуляе вяселля той, хто гэтак абвенчан.
А яна ўсё чакае, верыць казачным снам,
Адганяе сватоў, што прарочаць:
не вечна
Будзе доўгай каса, будзе яркай краса.
I даўно з хаты ў хату і з вуха у вуха
Носяць бабы па вёсцы няўмольны прысуд:
Застанецца яна назаўжды векавухай,
Нізавошта састарыць, загубіць красу...
Я не знаю,
быць можа, і праўда, не трэба
Ёй, прыгожай такой, адзінокаю жыць.
Я ж яе разумею...
I вельмі хацеў бы
Вось такое каханне ў жыцці заслужыць.
1958
Похожие статьи:
Рыгор Крушына → Рыгор Крушына - Твае вочы
Язэп Пушча → Язэп Пушча - Яшчэ ў юнацкія гады
Янка Журба → Янка Журба - Каханне
Анатоль Грачанікаў → Анатоль Грачанікаў - Свяці, кахання чыстая зара!..
Эдуард Акулін → Эдуард Акулін - Трыялет