Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.

Васіль Зуёнак - Сон

Ноч не збавенне –

толькі забыццё...

Засну –

а ў грудзі ломяцца трывогі,

I сэрца пад рукой бяссільнай

б'ецца,

Пакуль не вырвецца...

Імклівае, ляціць

I, нібы спадарожнік, шле сігналы
З далёкага дзяцінства,

з хаты той,

Што побач з новай

стала хлеўчуком

I грэе Лыску,

ціхую карову,

Каб напаіць унукаў сырадоем...
Гукае сэрца.

Абяцае мне

Шляхі другія –

без блуканняў марных

I светлыя надзеі...

Абяцае,

А я ляжу –

глухі і бессардэчны...

Тады другое сэрца
крыкне ў роспачы –
I я зрываюся з падушкі:

– Мама!

I я бягу,

бягу,

бягу...

A ногі не нясуць.

Яны хітрэйшыя:

Няма дарогі ў час той,

дзе калісьці

Я да грудзей хінуўся камячком,
Куды сягоння клікалі

два сэрцы

I будуць клікаць, покуль два – жывыя:
Адчуць наноў

хвіліну

нараджэння

I радасці бяссоннай ля калыскі...
Няма туды дарогі...

Сон ірвецца...

Каменнае, халоднае здранцвенне...
I –

мегатонным выбухам –

удар

Сэрца.

1966