Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Барыс Сачанка - У зімовым лесе

   Нечакана нападаў, лёг снег. I тата з мамаю, спахапіўшыся, што дроў на зіму нарыхтавалі малавата, пачалі збірацца ў лес.
   I мяне з сабой вазьміце, – папрасіўся ў іх сынок Петрык.
   – А не змерзнеш? – спытаў у Петрыка тата.
   – Не-а!
   Апранулі Петрыка цяплей і ўзялі з сабою.
vВыехалі з вёскі. Петрык ад здзіўлення аж рот разявіў. Вачам сваім не паверыў: такая прыгажосць! Быццам чысценькаю белаю ватаю ўсё навокал абкладзена – дарога, дрэвы, кусты. А ў лесе, у лесе што! Елачкі, сасонкі, здаецца, аж папрыгіналіся ад цяжару. Ды і дубы, клёны, ясені зусім інакш выглядаюць, чым улетку. Бароды сівога моху на камлях быццам яшчэ больш пасівелі, пагусцелі, а голле паўкрывала пухнатая шэрань. і далёка-далёка ўсё відаць, нават сляды звяроў.
   Тата з мамай, узяўшы пілу і сякеру, ужо завіхаліся каля паваленай – ці не бурай? – старадрэвіны. А Петрык усё ніяк не мог адвесці вачэй, любаваўся і любаваўся зімовым лесам.
   – Тук-тук-тук! – пачулася раптам аднекуль зверху.
   I Петрык насцярожыўся, спытаў таямніча:
   – Хто гэта там стукае?
   – Дзяцел, – адказаў тата.
   – Што ён робіць?
   – А ты схадзі ды паглядзі!
   Пайшоў Петрык пад тое дрэва, адкуль стук чуўся. І доўга глядзеў, хочучы здаўмецца, што робіць высока на дрэве чырвонагаловы прыгажун дзяцел. Аж пакуль холадна не стала, не змёрз. Толькі тады спахапіўся Петрык, да таты, мамы пабег.
   – Мне холадна, – прызнаўся ён.
   – Холадна? – не здзівіўся тата. – А ты пагрэйся.
   – Як пагрэцца?
   – А вось на табе ручку пілы ды дровы пілуй. А я тым часам сучча буду абсякаць. Глядзіш – сагрэешся, дый мы з маці хутчэй управімся, дадому паедзем.
   Узяў Петрык ручку пілы, пачаў пілаваць разам з мамай дровы. Ён да сябе пілу цягне, а мама – да сябе. I не заўважыў, як сагрэўся. Нават рукавіцы з рук зняў, кажушок расшпіліў.
   – Ну, сагрэўся? – спытаў у Петрыка тата.
   – Сагрэўся, – весела адказаў Петрык і засмяяўся.
   – Чаго гэта ты раптам? – паглядзела на Петрыка мама.
   – Дзятла ўспомніў.
   – Што, здагадаўся, чаму ён так упарта дзюбаю тукае? – падміргнуў тата.
   – Ага. Таксама, мусіць, грэецца.
   – Грэецца, а заадно і дрэва лечыць, – дадаў тата.

Похожие статьи:

Барыс СачанкаБарыс Сачанка - Хлеб

Барыс СачанкаБарыс Сачанка - Сляды

Барыс СачанкаБарыс Сачанка - Карчоўнік

Барыс СачанкаБарыс Сачанка - Зерне і млын

Барыс СачанкаБарыс Сачанка - Ля даўняга селішча