У выраі ветразь знікае
За хваляй, нібы на спачын,
І змора яго не злякае,
Не спыніць тугой далячынь.
У змроку зіхоткая здрада
Завабіць хлуснёй у віры,
На золку сканае прынада
І кволы прамень на жвіры.
Раптоўна згаданыя мроі
Ў карунках пяшчотнай тугі
Павольна знікаюць, як строі,
Ў бязважкасці кволай смугі.
Знікае ўсхвалёваны ветразь:
З кунегаю пільна сачу,
Як водар аздобіў паветра,
І ў бездані знічкі лічу.
Похожие статьи:
Сяргей Грахоўскі → Сяргей Грахоўскі - Стары млын
Сяргей Грахоўскі → Сяргей Грахоўскі - Чалавеку патрэбна не слава...
Биографии → Сяргей Грахоўскі
Сяргей Грахоўскі → Сяргей Грахоўскі - Мама
Сяргей Грахоўскі → Сяргей Грахоўскі - Прызнанне
