Уранні ў вёску прыйшлі чырвонаармейцы. Спачатку прагрукаталі, ляскаючы жалезам, танкі, пасля з-за пагорка паказалася пяхота. Калоны пехацінцаў павольна спускаліся ў нізіну.
Вогнішча, каля якога сядзелі дзеці, дыміла, сіпелі дровы. Час ад часу да іх падбягалі салдаты, прыкурвалі ад вугельчыка і спяшаліся хуценька даганяць сваіх. Так праходзіў час, дарога пусцела, ды ненадоўга. Хутка зноў на дарозе чуўся тупат дзясяткаў стомленых людскіх ног.
Пад самы вечар ля вогнішча спыніліся артылерысты. Гэта былі вясёлыя людзі, не тое што змардаваныя пехацінцы. Тут жа сышліся да агню, пачалі завіхацца, жартаваць, пячы бульбу. А адзін, відаць, старшы, прычапіўся да Санькі: дабрадушна і гарэзліва дапытваўся, чаму ў таго рыжая галава. «Выгарала», – буркнуў у адказ Санька. Салдат паціскаў плячамі і хітра ўсміхаўся, пазіраючы на сваіх сяброў.
Санька быў трохі старэйшы за ўсіх хлопцаў, але вельмі сарамлівы і нясмелы. Салдаты лагодна смяяліся, а ён чырванеў, як дзяўчынка. Затое самы наіўны з усіх быў Мішка. «У яго шапкі няма», – падказаў ён. Старшы артылерыст раптам перастаў смяяцца, задумаўся і зноў пырснуў ад смеху. «Гэй, Сідараў! Вось гэтаму хлопцу патрэбна шапка. Я ўчора бачыў вушанку ў тваім мяшку», й» звярнуўся ён да салдата ў гадах. Скупы Сідараў глянуў соннымі вачамі на Саньку, затым на артылерыста, пачухаў патыліцу. І здаўся. Ён вярнуўся да воза, пакапаўся там, дастаў памятую салдацкую шапку-вушанку і аддаў старшаму. Той пакруціў яе ў руках, паглядзеў яшчэ раз на Сідарава, ці не перадумае. Тады надзеў яе хлопцу на галаву па самыя вочы і сказаў: «Насі, Санька!» Шапка аказалася велікавата, і салдаты зарагаталі.
(243 слова)
Паводле І. Чыгрынава
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Баявое раненне
