Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.
Белая акацыя
Светлай вясновай раніцай у невялікі дворык, што знаходзіўся ля старога саду, зайшла жанчына. Яна падышла да вялізнай акацыі, абняла яе, павіталася і села на лаўку, што стаяла ля пад’езда дома. Жанчына глядзела на сад, любавалася дрэвамі. Яе цягнула сюды, бо тут ёй спакойна сядзелася, добра думалася, тут расло яе любімае дрэва – акацыя.
Аднойчы ў канцы лета жанчына сядзела на лавачцы. Раптам у двор заехаў невялікі экскаватар. За рулём сядзеў малады хлопец. Ён спыніў машыну і прайшоўся па садзе. Жанчына адчула трывогу. Потым не вытрымала, падышла.
– Што ты збіраешся тут рабіць?
– Траншэю капаць, электрычны кабель класці, – радасна патлумачыў хлопец.
– У садзе?
– Не будзем жа капаць на вуліцы: там машыны ходзяць.
– А тут дрэвы растуць. Яны жывыя.
– Я іх не пашкоджу.
– Як гэта не пашкодзіш? Тут уся зямля прашыта карэннем. Гэта ж стары сад, яму больш за пяцьдзясят гадоў. Яго берагчы трэба, шанаваць. А ты з машынай сюды.
– Я акуратненька.
Хлопец ускочыў у кабіну, апусціў жалезны коўш з вострымі зубцамі і ўрэзаўся імі ў зямлю. Жанчына заплакала.
Праз нейкі час задрыжала і пахіснулася акацыя.
– Ты ж абяцаў быць акуратным! – закрычала жанчына.
– Не магу я траншэю крывую рабіць.
І хлопец капаў далей.
Жанчына падышла да дрэва, дакранулася рукой да шурпатай кары, пагладзіла, нібы просячы ў яго прабачэння за чужую абыякавасць.
– Глядзі, што ты нарабіў! Яно ж загіне.
Хлопец павярнуў машыну, каб трошкі пасунуць дрэва ўбок, і яно яшчэ больш нахілілася.
Скончыўшы работу, хлопец хуценька выехаў з двара.
Жанчына стаяла каля параненага дрэва, апусціўшы галаву. «У маладосці, – думала яна, – чалавек усё набывае: прафесію, сям’ю, сяброў, а ў старасці толькі губляе. І вось цяпер прыгожае, моцнае дрэва, якое столькі радасці дарыла людзям, можа загінуць».
Хутка сабраліся мужчыны з усіх трох пад’ездаў, але падняць акацыю не змаглі.
Ноччу дрэва ўпала. Яно ляжала на траве, магутнае, з буйнымі белымі гронкамі, прыгожае і бездапаможнае.
Прыехалі рабочыя з бензапілой, распілавалі акацыю на кавалкі, пакідалі ў грузавік і вывезлі…
Мінула зіма. Растаў снег. Свяціла яркае сонца. Весела імчаліся ручайкі. І прыляцелі шпакі.
Толькі жанчына ў дворык ля старога саду больш не прыйшла.
(334 словы)
(Паводле Г. Васілеўскай)
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Яблынька-дзічка
Уладзімір Караткевіч → Уладзімір Караткевіч - Дрэва вечнасці
Алесь Разанаў → Алесь Разанаў - Дрэва