Ты мне гаворыш, што долю і волю
бачыць не суджана нашай айчыне?
Вецер ганяе тут попел над полем,
попел у спадчыну вораг пакінуў?
Беднасць пануе ў пясках і каменні,
стогне народ пад абцасам у пана?
I да святла ў нас не будзе імкненняў,
бо найгарчэйшае наканавана?
Годзе і годзе, таварыш пакорны!
Так жа было, але гэтак не будзе!
Нас недарэмна малолі у жорнах, –
з кожнай пакруткай мацнелі ўсё людзі.
Выдзьме ўвесь попел, як ворага вецер,
выжане рабскую кроў і пакору.
Займе айчына пасад свае ў свеце,
заўтра – не будзе падобна на ўчора.
Шчасце здабудуць мазольныя рукі,
шчасце мы створым сваімі рукамі.
Ведаць не будуць пра гора унукі,
Што панавала адвеку над намі.
1922
Крыніца: Дубоўка У. Выбраныя творы: у 2 т. Т. 1. Вершы. – Мінск: Беларусь, 1965. – 540 с.
Похожие статьи:
Уладзімір Дубоўка → Лірыка Уладзіміра Дубоўкі
Уладзімір Дубоўка → Уладзімір Дубоўка - Паляжам мы
Биографии → Уладзімір Дубоўка
Уладзімір Дубоўка → Уладзімір Дубоўка - Як сінячок да сонца лётаў
Уладзімір Дубоўка → Уладзімір Дубоўка - Часіна ды з сокам рабіны...
