Шматпрыназоўнікавасць — стылістычны прыём, асаблівасцю якога з’яўляецца ўжыванне некалькіх аднолькавых прыназоўнікаў у вершаваным радку. Звычайна той самы прыназоўнік ставіцца перад назоўнікам і перад азначаемым словам, што адносіцца да гэтага назоўніка.
Вось прыклад з народнай песні:
Ой, на рэчцы на быстранькай,
Ой, на кладачцы на гібенькай...
Шматпрыназоўнікавасць ужыў Янка Купала ў пачатковай страфе другой часткі паэмы «Курган»:
На гары на крутой, на абвітай ракой,
Лет назад таму сотня ці болей,
Белы хорам стаяў, недаступнай сцяной
Грозна, думна глядзеў на прыволле.
Паэт увогуле часта звяртаўся да шматпрыназоўнікавасці. Так, у вершы «Паліліся мае слёзы» ў кожнай з 5-і строфаў — па некалькі злучнікаў«на». Вось прыклад толькі з першай страфы:
Паліліся мае слёзы
На жывыя вербалозы,
На сухія ачароты,
На глухоты, на сляпоты...
Паўтор прыназоўнікаў дапамагае надаць паэтычнаму выказванню велічнасць, узнёсласць:
Гэта было ля далёкай,
ля польскай ракі, каля Віслы,
Гэта на ціхай раўніне,
на светлым на полі было...
(К. Кірэенка. «Здалёку...»)
З легендаў і казак былых пакаленняў,
З калосся цяжкога жытоў і пшаніц,
З сузор’яў і сонечных цёплых праменняў,
З грымучага ззяння бурлівых крыніц,
З птушынага шчэбету, шуму дубровы,
І з гора, і з радасці, і з усяго
Таго, што лягло назаўсёды ў аснову
Святыні народа, бяссмерця яго, —
Ты выткана, дзіўная родная мова.
(Максім Танк. «Родная мова»)