Ёй далёка ўжо за шэсцьдзясят, хада ў яе цяжкаватая. І гэта не дзіўна, бо цёця Броня ў целе. Ідучы, яна злёгку перавальваецца то ў адзін бок, то ў другі. Праз тоўстыя шкельцы акуляраў з тоўстай рагавой аправай яе вачэй амаль не відно. Але мне здаецца, што вочы ў яе добрыя, шчырыя, як і яе словы да хворых.
– Ну, сёння цябе не пазнаць, – цёця Броня спыняецца каля майго ложка, – а ўчора глядзеў у столь, слова не вымавіў. Ты не думай пра дрэннае.
У цёці Броні мова спакойная, павольная, пявучая, як музыка Эдварда Грыга, якая кладзецца на сэрца, заварожвае. Слухаючы яе, забываешся пра ўсе нягоды, пра ўсё змрочнае, нядобрае, і ў душы раптам затрапечацца агеньчык надзеі. Напачатку гэта надзея кволая, але яна разрастаецца, набывае крылы, дае веру. І ты ўвачавідкі мяняешся, думаеш, што вось за гэтым змрокам абавязкова будзе светлая паласа.
Цёця Броня гаворыць пра тое, што я трохі яшчэ паляжу і стану на ногі, змагу зноў хадзіць скрозь і ўсюды. Слухаючы яе словы, я веру ёй больш, чым дактарам. Дактары не ўтойваюць, што пасля такой траўмы, як у мяне, падняцца не так проста.
Я гатовы ўскочыць з ложка, абняць цёцю Броню, расцалаваць яе і спытаць:
– Няўжо гэта праўда? Няўжо я зноў змагу хадзіць?
Але я гэтага не раблю. Ляжу нерухома каторы ўжо месяц, не чую сваіх ног з таго часу, як трапіў у аўтакатастрофу. У мяне пералом пазванкоў, адняліся ногі. І з таго часу мяне акружаюць дактары, сёстры і цёця Броня.
Я маўчу. На вачах у мяне круцяцца слёзы, але я ім волі не даю, стрымліваюся з апошніх намаганняў. Заўважаю, што і цёця Броня, гледзячы на мяне, таксама ледзь стрымліваецца ад слёз. Яна, думаю я, мужная жанчына. Хіба ж не? Каб кожны дзень даглядаць гэтакіх цяжкахворых, прыкутых да ложка, як я, суцяшаць іх, казаць добрыя словы, трэба быць мужным.
(300 слоў)
(Паводле І. Капыловіча)