Дубы стаялі пры ўездзе ў вёску. І калі б Васіль ні вяртаўся дадому, бачыў яшчэ здалёку іх пышныя вершаліны. Сэрца адразу ж напаўнялася радасцю: пройдзе некалькі хвілін, і хлопец будзе ў знаёмай змалку хаце.
Самыя розныя ўспаміны ажывалі раптам. Як толькі мінала доўгая зіма, раставаў снег, зелянеў поплаў, вясковыя хлапчукі пад дубамі пасвілі свіней, ляжалі ў цяньку, уставіўшыся вачыма ў бяскрайні блакіт неба. Дубы шумелі лісцем, асабліва калі блізка была навальніца, ліў дождж.
Ляцелі з лесу ці ў лес птушкі – прысядалі адпачыць на дубах. Не мінаў дубоў і вецер, гушкаўся ў галінах. Восенню, калі жаўцелі палі, вецер атрасаў з дубоў спачатку жалуды, а потым лісце. Падымешся раненька з пасцелі, прыбяжыш пад дубы, а там услана спелымі жалудамі.
Людзі прыходзілі не толькі збіраць жалуды, але і нанізваць на пруцікі сухое лісце. На лісці пяклі ў вёсцы хлеб. Дубовае лісце з усімі яго прожылкамі прыгожа адбівалася на ніжняй скарынцы бохана, а скарынка была вельмі смачная і пахла летам, дубамі.
(160 слоў)
Паводле Б. Сачанкі
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Дубы-асілкі
Барыс Сачанка → Барыс Сачанка - Дубы
Пераказы, дыктанты → Векавыя асілкі
Якуб Колас → Якуб Колас - Старыя дубы