На Нарачы толькі бралася на світанне. Ветру не было, але ад соснаў плыў пах жывіцы, ад вады цягнула рыбай. Унізе, па самай вадзе, слаўся бялёсы туман. Ён не кучаравіўся, не клубіўся, а нібы хаваўся ад людскіх вачэй пад чараты, што віднеліся каля далёкага вострава. Там, дзе туман адыходзіў, паказвалася гладкая, быццам шкло, сінеча вады. Неўзабаве гэта ж сінява ўспыхнула і ў небе над процілеглым берагам. Праз нейкую хвіліну над ёй прабілася ружовасць з ледзь прыкметным пераходам у барвовае. І раптам адтуль нібы полымя ўстала. Языкі яго раслі, падымаліся, і, нарэшце, паказалася свету вялікае сонца. І туман, і вада, і прыбярэжныя сосны адразу зрабіліся незвычайна ружовымі. Аднекуль з’явілася чайка і пачала купацца ў ранішніх промнях. У промнях зыркага сонца чайка на вадзе была як асколак разбітага люстэрка.
(129 слоў)
Паводле Я. Пархуты.
Похожие статьи:
Яраслаў Пархута → Яраслаў Пархута - Журавы
Яраслаў Пархута → Яраслаў Пархута - Птушыны інтэрнат
Яраслаў Пархута → Яраслаў Пархута - Снегавічок
Яраслаў Пархута → Яраслаў Пархута - Апошні гусляр
Яраслаў Пархута → Яраслаў Пархута - Бомжык