Калісьці каля нашай вёскі спыніліся салдаты. Вучыліся ваяваць: стралялі, акопы капалі, наступалі.
Была спёка. Адзін салдат захацеў піць. Ён дастаў з чахла лапатку і пачаў расчышчаць крынічку, што выбівалася з-пад зямлі каля старой алешыны. Калі вада адстаялася, салдат напіўся і пайшоў сваёй дарогай.
Другі салдат крынічку паглыбіў. Яна забруіла, напоўнілася да берагоў. Салдат набраў вады ў біклагу для сяброў, сам напіўся.
Назаўтра салдаты прынеслі да крынічкі бярвенцы і зрабілі зруб. Адзін з іх змайстраваў коўшык з бяросты, павесіў яго каля крыніцы на суку алешыны.
Праз тыдзень салдаты паехалі і ніколі больш у нашу вёску не вярталіся. А крыніца засталася. Вада льецца цераз бярвенцы, і па лузе паўз вёску бяжыць ручаёк, вясёлы, звонкі, чысты, як сама крыніца. Уся вёска п’е тую ваду. Дзеці, якія калісьці чарадой бегалі за салдатамі, цяпер ужо выраслі. Новыя дзеці, вядома, не памятаюць, як прыязджалі ў вёску салдаты, а ўсё адно называюць крыніцу салдацкай.
Добрую памяць аб сабе пакінулі салдаты.
(153 словы)
Паводле В. Хомчанкі
Похожие статьи:
Пераказы → Дзе бруяцца крыніцы
Пераказы → Крыніца (Паводле Я. Сіпакова)
Пераказы → Крыніца (Паводле I. Масляніцынай)
Пераказы → Крыніца (Паводле З. Калкоўскай)
Пераказы → Дзе сціхае плёскат крыніцы