Як не любіць Дзвіну, калі нарадзіўся на ёй, хадзіў па яе ўзбярэжжы ў дзяцінстве і юнацтве, услухоўваўся ў плёскат яе хваль.
Ёсць нешта задумлівае, незабыўнае і чароўнае ў прыдзвінскіх краявідах, асабліва паміж Полацкам і прымежкам з Літвой. Прымежак гэты цікавы яшчэ тым, што тут да тысяча дзевяцьсот трыццаць дзевятага года праходзіла дзяржаўная граніца з панскай Польшчай. Нейкі след таго пагранічча, той чуйнай цішыні ўсё ж як бы захаваўся ў наваколлі і да сённяшняга дня, хоць абодва берагі жывуць дружным жыццём.
Глухой цёмнай сцяной падступае з абодвух бакоў да ракі лес, навальваецца на рэчышча, нібы сціскаючы яго. Сосны і яліны, кучаравыя бярозы глядзяць у ваду, як у люстра, і кроны іх адбіваюцца ў ціхай плыні. Потым лес расступаецца, адкрываючы векавыя дубы, бярозавы гай і шырокую пойму з лугамі, круты бераг з глініста-пясчанымі выступамі і пакаты, у густой шаўкавістай траве адхон.
(139 слоў)
Паводле Т. Хадкевіча
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Сведка часу
Пераказы, дыктанты → Дзвіна пайшла
Пераказы, дыктанты → Скрозь стагоддзі
Пераказы, дыктанты → Радзіма душы
Пераказы, дыктанты → Родныя краявіды (Паводле З. Бяспалага)