Палешукова балота

   Я падаваўся ўсё далей у лес. Не чуваць ужо птушыных галасоў. Яны так звонка гучалі на ўскраіне лесу. Цяпер усё змоўкла. Можа тут няма птушак? А можа тут птушкі баяцца падаваць голас? Лес рабіўся глухім і непрыхільным. Дарога прывяла мяне на Палешукова балота. Сюды позняй восенню людзі прыходзілі збіраць журавіны. Але цяпер тут нікога не было. Лес маўчаў. Я стараўся ісці ціха. Мне не хацелася парушаць яго спакой.
(70 слоў)

Паводле Я. Коласа

Похожие статьи:

Іван Мележ → Палеская хроніка. Людзі на балоце. Частка другая

Іван Мележ → Палеская хроніка. Людзі на балоце. Частка трэцяя

Іван Мележ → Беларуская вёска ў часы калектывізацыі ў рамане Івана Мележа "Людзі на балоце"

Іван Мележ → Васіль Дзяцел і Ганна Чарнушка як мастацкія тыпы ў рамане Івана Мележа "Людзі на балоце"

Іван Мележ → Палеская хроніка. Людзі на балоце. Частка першая