Роў быў глыбозны, сцежка па дне віхляла вузкая, месцамі крута падымалася ўгару, як ведучы на неба. Унізе, дзе яна пачыналася, яшчэ быў змрок, хоць уверсе, па-над ровам, ужо гуляла ранішняе святло. Трава па схілах рова паспела прабіцца з-пад леташняга лямцу-дзёрну, і дзе-нідзе па зелянінцы жаўтлявымі плямкамі зацвіталі першыя дзьмухаўцы. Усё гэта: сцежка, малады мурог, сонечна-жаўтлявыя краскі – цешылася ў сінечы лёгкай зварушлівай смугі, якая не спяшала адарвацца ад зямлі, падняцца ўгару да сонца, каб там растаць, а заставалася ў рове.
Наперадзе, за сотню крокаў ад мяне, па дне рова ішоў чалавек. Ён быў таксама, як кожная былка ў рове, аблытаны вільготнай смугою, што размывала абрысы, постаць, хаду рабіла мяккай, плыўкай. На спіне ў яго свяцілася блакітнавата-жаўтлявая пляма – эцюднік мастака, і па той пляме, як яна пагойдвалася ў бакі, мне здавалася, нібыта мастак спяшаўся выбрацца з рова, хоць з ягоным хворым сэрцам ісці трэба было цішэй. Хацелася спыніць, дагнаць. Колькі разоў я гукнуў:
– Антон Стахванавіч?!
Ён ані разу не азірнуўся.
Нарэшце галава, добра чарнявая і на дзявятым дзясятку гадоў, злавіла макаўкаю сонца, загарэлася жаўтлява-залацістым дзьмухаўцом, рассыпіста заварушыліся на лёгкім ветрыку срэбна-сонечныя валасы.
Плямы святла ляглі на плечы, на спіну, мацней, квадратам сонца, заблішчэў эцюднік, і цяпер ён мне ўбачыўся ці то палітраю мастака, ці то ягоным светлым пейзажыкам.
Спыніўшыся па-за ровам, стары павярнуўся да мяне тварам і глядзеў зверху, з-пад сонца, у роў, шукаў мяне. А я стаяў унізе і глядзеў угару, любуючыся сонечна-апантаным, шчаслівым у сваёй апантанасці чалавекам.
(238 слоў)
Паводле В. Карамазава
Похожие статьи:
Пераказы → Недасяжная
Пераказы → Красавік – мастак
Пераказы → Малюнак
Пераказы → Язэп Драздовіч
Пераказы → Мастацтва служэння дабру