У птушак ёсць свае любімыя мясціны. Няхай іншыя хваляць зацішныя лясы, пералескі, але стары стракаты дзяцел з чырвоным аколышкам любіць толькі свой лес. Дзяцел чамусьці баяўся блізкага суседства з чалавекам і пасяліўся ў густым ельніку, перамешаным з высокімі асінамі і бярозамі.
Тут, паміж каранёў разложыстых дрэў, выбівалася невялікая рачулка. Летам яе можна было пераступіць у любым месцы, але затое ранняй вясною шырокая плынь талай вады залівала прыбярэжныя кусты і лес.
На невялічкай прагаліне сярод ельніку стаяла прыгожая асіна. Ды такая высокая, што нават дзяцел здзівіўся. Пад самай верхавінай на яе гладкім ствале выдзеўб дзяцел дупло і зрабіў сабе гняздо. Адсюль быў відаць увесь лес, і многія птушкі зайздросцілі лясному доктару.
Вясной на золку і вечарам дзяцел слухаў звонкія песні драздоў, івалгі і пералівы салаўя.
Ішлі дні за днямі, і ў дзятлавым дупле вывеліся маленькія птушаняты. Хутка дзеці ўвабраліся ў пер’е, і цяпер бацька вылятае з імі шукаць спажыву, прывучае да працы.
(151 слова)
Паводле Я. Зазекі
Похожие статьи:
Пераказы → Чырвоны капялюшык
Пераказы → Стракаты дзяцел
Рыгор Ігнаценка → Рыгор Ігнаценка - Вартавы цішыні
Пераказы → У гасцях у дзятлаў
Пераказы → Лясны доктар (Паводле З. Бяспалага)