Другі раз у жыцці я пачуў дзівосную народную мелодыю жалейкі ў адным з шырокіх падземных мінскіх пераходаў у канцы восені. Яна загучала, калі я адолеў прыступкі, што вялі ў падземны пераход на плошчы.
Я, ашаломлены, стаяў, слухаў, утаропіўшыся позіркам у дзяўчыну, якая трымала ў руках прыгожую жалейку. Падалося на міг, што я не ў падземным пераходзе, а далёка ад яго.
Утрапенне было кароткае, бо ўбачыў, што не дзяўчына, а кабета гадоў пад сорак стаіць, прыхінуўшыся плячыма да мармуровай сцяны. Але пералівы жалейкі былі тыя ж, што гучалі тады, болей за палову стагоддзя таму, у сялянскай хаце, ад якой сёння і знаку не засталося.
Калі заціхла жалейка, я падышоў да жанчыны. Маё захапленне майстэрствам выканання было адзначана лёгкім нахілам галавы. А вось як гэта зрабіць, каб запісаць на магнітафон дзівосную мелодыю? Адказ быў катэгарычны і няўмольны. Запісваць сваё гранне жанчына нікому не дазваляла.
(142 словы)
Паводле А. Савіцкага