У гаі неўпрыкмет пацямнела: сюды апусцілася стая гракоў. Яны пачалі перагаворвацца, быццам раіліся, як лепей пачаць работу. Тады адзін, найбольш маўклівы, самы, відаць, паважаны ў іх надзвычай шумным тлуме, пераляцеў на маладую бярэзіну. Вяршок адразу ўгнуўся пад дужаю птушкаю. Грак нейкі момант не стуляў крылаў, падтрымліваў раўнавагу, каб не грымнуцца вобземлю. Перастаўшы гайдацца, ён пасядзеў у спакоі, нібы нешта думаў ці разважаў, затым прымерыўся да ніштаватай галінкі, спрактыкавана сціснуў яе ў моцнай дзюбе і перашчыкнуў, як нажніцамі.
Гэта быў сігнал. Ножны пачалі працаваць на кожным дрэве. Гракі бесперастанку абразалі галлё і ляцелі майстраваць гнёзды, цяжка махаючы вялікімі, як бы адсырэлымі ў вільготным паветры крыламі.
Раптам на дол упала кропля. Адна, другая, потым дзве разам. Адкуль бы гэта, калі дождж даўно сціх і нідзе не нахмарвае? Ды вось яно што! Гэта бярозы развітваюцца з адламаным веццем, шкадуюць, што ніколі не зашуміць яно лістамі. Не сказаць, што плачуць, а спалоскваюць сокам параненыя мясціны, каб хутчэй загаіліся.
(156 слоў)
Паводле М. Лужаніна.
Похожие статьи:
Максім Лужанін → Максім Лужанін - Чарнобыльскі вецер
Максім Лужанін → Максім Лужанін - Беларускаму народу
Максім Лужанін → Максім Лужанін - Добры хлопец Дзік
Максім Лужанін → Максім Лужанін - Снег – трэці дзень...
Максім Лужанін → Максім Лужанін - Смутная радасць