Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Песенька ластавак

   З самага рання гучыць у Віцькі ў вушах аднастайная песенька ластавак.
   Птушкі зляпілі сабе гняздзечка пад страхою той прыгрэбкі, дзе Віцька сягоння начаваў. Яны шчабяталі раз-пораз. Спачатку Віцьку снілася, што нехта падвесіў над ім тыя глушакі, што некалі пан надзяваў свайму рысаку на шыю. Вісяць гэтыя глушакі над галавою ды ўсё шумяць і шумяць. Потым пачулася, што нібы гэта бабка гамоніць. Ды так хуценька, так дробна гамоніць, што аж нельга нічога разабраць.
   Ад гэтага Віцька і прачнуўся. Праз вузкія шчыліны паміж дыль, з якіх былі складзены сцены прыгрэбкі, свяціў ранні прамень сонца. Над страхою шапацела асіна. Яна заўсёды нешта шэпча. Іншы раз, здаецца, і ветру няма, а яе лісце ўсё дрыжыць і дрыжыць.
   Віцька глядзеў на праворных, вітлявых птушак. На іх сівое гняздзечка, падобнае да сухой грудкі зямлі, і ўспамінаў, як некалі бабка пераказвала яму гэтую песеньку і падладжвала свой голас пад ластаўчын. Мусіць, таму і саснілася цяпер, што гэта не птушкі пяюць, а гамоніць яго бабка.
   І нават ідучы ў школу, Віцька думаў пра гэта. Бабкі ўжо даўно няма, памерла, а ластаўкі вясеннім раннем прынеслі ў прыгрэбку яе голас. Здаецца, і цяпер яшчэ чутна яе гаворка. Нібы ластаўчына, нібы яе.
(191 слова)

Паводле А. Кулакоўскага

 

Похожие статьи:

ПераказыЖаданыя госці

ПераказыЛастаўкі

ПераказыЛастаўчыны домікі

ПераказыДавяраць крылам

ПераказыЗнаёмае шчабятанне