Трагедыя (гр. tragoedia, літар. казліная песня) — адзін з відаў драмы, заснаваны ня непрымірымым, трагічным канфлікце паміж моцнай высакароднай асобай і абставінамі, якія не даюць мажлівасці ажыццявіць яе намеры. Трагедыя як правіла заканчваецца гібеллю галоўнага героя (герояў).
Зарадзіўшыся ў Старажытнай Грэцыі (творы Эсхіла, Сафокла, Эўрыпіда), сваёй дасканаласці дасягнула ў творчасці Шэкспіра ("Кароль Лір", "Рамэа і Джульета", "Атэла", "Гамлет"). Узоры рускай трагедыі — "Барыс Гадуноў" А. Пушкіна, "Навальніца" А. Астроўскага, "Смерць Івана Жахлівага" А. К. Талстога.
У беларускай літаратуры першыя трагедыі стварыў Янка Купала — філасофскую "Сон на кургане", сацыяльна-бытавую "Раскіданае гняздо". Пасля яго да трагедыі звярталіся К. Губарэвіч ("Брэсцкая крэпасць"), Уладзімір Караткевіч ("Кастусь Каліноўскі", "Маці ўрагану"), Васіль Быкаў ("Апошні шанц"), Алесь Петрашкевіч ("Гора і слава"), Аляксей Дудараў ("Князь Вітаўт"). Часам у драматычных творах трагічныя калізіі спалучаюцца з камічным іх асэнсаваннем ("Трыбунал", "Пагарэльцы" Андрэя Макаёнка) або камедыйныя калізіі заканчваюцца трагічным фіналам ("Тутэйшыя" Янкі Купалы, "Зацюканы апостал" Андрэя Макаёнка). Жанр такіх твораў вызначаюць як трагікамедыю.
