Дыярыуш – (ад лац. diarium – дзённік) – жанр гістарычна-дакументальнай прозы ў старажытнай беларускай і польскай літаратуры, у якім падзеі грамадска-палітычнага або прыватнага жыцця пададзены ў форме датаваных запісаў.
На станаўленне жанру ўплывалі летапісы і хронікі, у якіх у XVI ст. выявілася тэндэнцыя да «алітаратурвання» храналагічных запісаў. У XVII-XVIII стст. дыярыушамі называліся дзелавыя і аўтабіяграфічныя запісы, сямейныя хронікі, дзённікі падарожжаў і ваенных паходаў, мемуары; каштоўныя гістарычныя крыніцы – сеймавыя дыярыушы. Найбольш ранні беларускі помнік гэтага жанру – «Дзённік» Фёдара Еўлашоўскага (канец XVI - пач. XVII ст.).
Ваенным падзеям і нацыянальна-вызваленчай барацьбе прысвечаны дыярыушы С. і Б. Маскевічаў (1630, 1649, 1660). Да гэтага жанру належаць творы І. Будзілы (1612), Я. Сапегі (1612), Афанасія Філіповіча (1646), С. Незабітоўскага, Я. Цадроўскага, сямейная хроніка Абуховічаў і інш.
А. Ф. Кошунаў
Крыніца: Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.6: Дадаізм – Застава / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. – Мн.: БелЭн, 1998. – 576 с.
