Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Рыгор Крушына - Канцона

Лёгка думкай лунаць у надхмар’і,
Калі радасць душу прыгарне.
Я не мог праспяваць табе арыі,
Звонкі голас не дадзены мне.
Нічога вакальнага ў голасе –
Пустое паціху малолася.

Слова дзесьці ў дарозе ахрыпла,
У бяссіллі дранцвела зусім.
Ты мне прысаку ў сэрца насыпала,
Узнімалася полымя ў ім.
I голас прачулага лірыка
Імкнуўся раскінуцца шырака.

Я хацеў табе шчыра прызнацца,
Што гарэў і балюча кахаў.
Ад пачуццяў аж плечы згінаюцца –
Адчуваў, і пакорна сціхаў.
Змагаўся з маёю натураю...
Зацішша цвіло перад бураю.

Я маўчаў. Але ўпотай канцона
Варушыла трывожна мяне.
Можа сёння, каханнем свянцоная,
Усхвалюе, расчуліць, кране
Цябе, маю зорку праменную,
Да скону нічым незаменную.

 

Похожие статьи:

Рыгор КрушынаРыгор Крушына - Крушына

БиографииРыгор Крушына

Рыгор КрушынаРыгор Крушына - Тэрцыны

Рыгор КрушынаРыгор Крушына - Чалавек

Рыгор КрушынаРыгор Крушына - Секстына