Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.
Ніна Мацяш - За соснамі – мора
Пляменніку Руслану
І
Упарта, пругка
сэрца мора б’ецца.
У памяць – хвалю шызую – ступі:
Разгубленасці ўзрост мінуў, здаецца –
Трывогам месца саступіў.
У цяглых сосен праз гушчэўе веек
Глядзіць сцярожка неба сінізна.
О, боязь за другога чалавека!..
Адна ты робіш чалавека з нас.
Адна ты нешта ў гэтым свеце значыш.
На поўдні зноў хмурына усплыла...
На золку чайкі, як жанчыны, плачуць,
Страсаюць цішу з белага крыла.
II
Дзень натхнёна вяслуе пунсовым вяслом,
Выплываючы з мора.
Колькі вас, для каго сёння не прынясло
(Як і ўчора)
Ані ўзнёслых мінут, ні жывучай тугі,
Ні хвіліны жадання
Нескарона рассунуць
(хоць на крок)
берагі
Свайго існавання...
След на ўбітым пяску ўвачавідкі зацёк
Каляроваю пенай.
Акунаюцца целы ў хвалі
(лёсы ў быццё)
Раўнадушна і лена.
З сытай зморай гайдаюцца на ружовай вадзе.
І спрасонак
Ледзьве-ледзь адзначаюць: плыве міма дзень
На вёслах пунсовых.
III
«Табе лягчэй: ты ўжо змірылася».
...Ківаю галавою згодна,
Сачу, як цвёрда і лагодна
Выводзіць мора штось кірыліцай.
Такое мернае, пакорнае
Сваім дыханнем галубіным.
...Трагічным знакам бур глыбінных –
Палоска
на ўзбярэжжы
чорная.
IV
Хваля доўга вагалася ў незнаёмых глыбінях,
Прымервалася, выбірала,
Нарэшце –
Спружыніста ўскочыла,
Рассмяялася белазуба,
Падалася ўсім целам –
І вось
Пасяродку ўтравелага лета,
Як суніцы,
Зоры збіраю, –
Так ускінула хваля крутая мяне.
Упіваюся сілай сваёй нечаканай,
Халадзею ад думкі,
Што гэта ўсяго на імгненне.
Я падоўжу ўладу над часам! –
Я замкну чароўную хвалю,
Абгараджу, прыпыню!
...Ні прасторы галавакружнай,
Ні зор.
Смяецца над загародкамі
Стыхія.
V
На ўзморы туман беспрасветна-густы,
Аж сонцу на неба не ўзбіцца.
Замкнёны рашуча на ключ залаты
Чаканні, каторым не збыцца.
І кінуты ключ залаты у ваду,
У горкую продань марскую.
І зманьвай не зманьвай цяпер –
не прыйду,
Гукай не гукай –
не пачую...
VI
Не да мора прыбеглі сосны –
З мора выбеглі свет паглядзець.
У трывозе за лёс людзей
Зелянеюць яны
і сохнуць.
VII
Хвалюецца салёная разлога,
Дзень, як бурштын, хаваючы на дне.
Усё ўспамінам стане,
і дарогу
Перамяце, засыпле ранні снег.
А ўдома загудзе на ветры голле,
У волкай цемры цяжка зашуміць –
І уваскрэсне,
І падкоціцца да горла:
Стрывожанае мора,
Дзюны.
Мы...
11-18.07.1975
Дубулты
Крыніца: Мацяш Н. Паміж усмешкай і слязой: вершы і паэмы 1962-1992. – Мн.: Маст. літ., 1993. – 301 с.
Похожие статьи:
Віталь Вольскі → Віталь Вольскі - Беларускае мора
Цётка (Алаіза Пашкевіч) → Цётка - Мора
Эрнэст Хэмінгуэй → Эрнэст Хэмінгуэй. Стары і мора