Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Мікола Мятліцкі - Санеты Чарнобыля

   1

Сцяжыны лёсу пазаплёў палын,
Бальшак Жыцця жарства наўсцяж укрыла.
I восенню пустэльнаю паныла
Шугае ў небе жураўліны клін.

I толькі мой балесны прыпамін
Імкне на ўлонне шчасця легкакрыла –
Там памяць дні калішнія ўзвіхрыла,
Пунсова рдзее гронамі калін.

Мне зноўку час адкрыўся беззваротны –
I адступіўся травастой смяротны,
Вяскоўцы звычна крочылі сцягой.

Быў іхні дзень. Быў іхні рух мне бачны.
Жыцця галасам упіваўся Бабчын.
I не было рэальнасці другой.
 

   2

Ступаю ў лес – падсушаным сіўцом
Хрусціць дарога спудна і сіроча.
Хваін сцяна, як тая патароча,
Гарбаціцца за бліжнім азярцом.

Цячэ рака Жыцця. Яе плыўцом
Душа пачуць сябе ніяк не хоча.
Бо ветру ўзвей пагрозліва шапоча,
Нібыта Божы свет – перад канцом.

I шнарыць смерць па выселеных хатах.
Насенне зла схавана ў чорных спратах,
Чакае зноў сусветнага сяйва.

Рыпіць напята лёсу калымага.
Глядзіць сляпое вока саркафага
Удалеч з-пад графітнага брыва.
 

   3

Клады кусты акацый аплялі,
Крыжы збуцвелі, мытыя дажджамі.
Маланкі, паласуючы крыжамі,
Жагнаюць шыры мёртвае зямлі.

Нямыя зоркі, нібы вугалі,
Раздзьмутыя сусветнымі вятрамі,
Падкажуць: ты – удзельнік вечнай драмы
З дакладнай назваю «Жылі-былі...».

Спадае неба ядзернай шугой,
Даводзячы: няма зямлі другой,
Жыць гэтай у душы тваёй да скону.

Ступаючы зыбучаю жарствой,
Ты ў згоды знак ківаеш галавой,
Дыханнем грэеш выстылую зону.
 

   4

Амшэлыя дрыгвянішчы балот
Пачылі ў часе. Сцішаныя клеткі,
Каналамі пасечаныя, сведкі
Тых дзён, калі рыкасты свой паход

Вяло на бросню камарыных вод
Апусташэнне. Дуб, астатнік рэдкі,
Шацёр ускіне ўдалечы. Дым едкі
Паўзе з лаўжоў падальш за ржавы дрот.

Сканала Гала. Ядзерным засевам
Над кветкай кожнай і над кожным дрэвам
Прайшоў жахотна-помны красавік.

Глядзяцца ў неба з адзічэлых клетак
Тугой расстайнай вочы жоўтых кветак –
Абула смерць венерын чаравік.
 

   5

Лісіны груд сінее сон-травой,
Не калыхнецца радасным галасам
Абсяг вясновы. Змораная часам,
Глухая ціш агусла ў шатах хвой.

I толькі неба барвай агнявой
Заход пазначыць. Зоркавым папасам
Пакрочыць месяц – сполашным грымасам
Не будзе ліку над зямлёй сівой.

Жахнуцца ўладзе смерці. Тут яна
Крыніцы ператруціла да дна
I, ўсцешная, касу нясе высока.

I толькі гляне ранак агнявы:
Засіненае вочка сон-травы
Зірне няўцям – вясны жывое вока.
 

   6

Бруіцца Прыпяць у жвірах праменных,
Між ніцых лоз жывы крышталь святла.
Забыты ўзмах рыбацкага вясла.
Самоціцца чырвоны бакен лены.

Віхурай смерці носяцца рэнтгены,
Бяда гняздо на шмат вякоў звіла,
I водны плёс – сама пуціна зла,
Якой Харон плыве праз час нятленны.

Ён гоніць човен сінім шляхам водным
Пад небам абыякавым, халодным,
Ускінуўшы сівую галаву.
Здавён заняты промыслам выгоднмм,
А я, душу суцішыўшы, заву
Абсягі пекла й сёння краем родным.
 

   7

Зямля мая забылася пра жыта.
Не пружыстая хваля збажыны
Гадзінай шараю калыша сны –
Ў палын-гарчак туга яе павіта.

Вядзе Зямлю высокая арбіта.
У рострубе касмічнай гаманы
Хто ўчуе нас? Ў сусвеце мы – адны.
Ўчынілі змоўчна зло і – шыта-крыта.

Глядзіць мірганнем зор сусвет халодны,
Бы ведае: наступіць час бясплодны
I згіне жыццядайная Зямля,

На промнях радыяцыі бязвінна
Згібее, як самотная жанчына,
Што нарадзіць не здатна немаўля.

 

Похожие статьи:

Алесь ПісьмянкоўАлесь Пісьмянкоў - 1986

Сучасная літаратура БеларусіТэма Чарнобыля ў беларускай паэзіі

Максім ТанкМаксім Танк - Самае доўгае расстанне

Артур ВольскіАртур Вольскі - Боль Чарнобыля

Пімен ПанчанкаПімен Панчанка - Аб самым смачным...