Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Аляксей Якімовіч - Ножык

   Упёршыся абедзвюма рукамі, Дзіма адчыніў шэрыя металічныя дзверы пад’езда і выйшаў на двор.
   Непадалёку на асфальце шчыльным колам стаяць хлопчыкі з суседніх пад’ездаў. Як відаць, захопленыя нейкай цікавай гульнёй, яны дружна і весела рагаталі.
   Дзіма намацаў у кішэні ножык і цвёрдым, упэўненым крокам накіраваўся да хлопцаў.
   Ножык-складанчык сёння Дзіму падарыў тата.
   – Вось табе мой падарунак, грыбнік, – сказаў, усміхнуўшыся.
   Так, Дзіма часта з бацькам ходзіць у грыбы, любіць іх збіраць, асабліва баравікі, падасінавікі.
   Цяпер у яго, як у сапраўднага грыбніка, ёсць ножык. Зараз ён пакажа яго хлопцам, быццам незнарок выцягнуўшы з кішэні. Канешне, яны здзівяцца і, напэўна, пазайздросцяць яму.
   Дзіма наблізіўся да сяброў і ад неспадзеўкі шырока расплюшчыў вочы, падобныя на два чорныя гузічкі.
   У цэнтры жывога кола на кукішках сядзеў Дзімаў аднакласнік Юра (яны сёлета перайшлі ў чацвёрты клас) і двума пальцамі трымаў тонкую белую нітку, якая была прывязана за левую лапку маленькага натапыранага верабейкі.
   – Вы тут што робіце? – вырвалася ў Дзімы.
   Пачуўшы Дзімаў голас, верабейка ўстрапянуўся і прыўзняў ускудлачаны хвост, як бы намерваючыся ўзляцець у неба.
   «Ён зразумеў, што я яго шкадую, спадзяецца, што дапамагу», – падумаў Дзіма і мацней сціснуў у кішэні гладкую, адпаліраваную ручку ножыка.
   – Мы гуляем! – павёў шырокімі плечукамі Юра і з сілай пацягнуў за нітку.
   Верабейка нязграбна бокам упаў на асфальт і затрапятаў правай лапкай, намерваючыся скінуць з левай абрыдлую нітку.
   Хлопцы зарагаталі, загудзелі, усцешаныя, а верабейка прыўстаў і затрос цёмна-шэрай галоўкай. На ягоным горлачку, прабіваючыся праз ускудлачанае пер’е, захадзіла, запульсавала нейкая жылачка. Бываючы з бацькам у лесе, Дзіма не раз і не два назіраў за птушкамі, любаваўся імі, слухаў іхнія спевы.
   – Чуеш, сынок, як стараюцца сябры нашы меншыя? – аднаго разу заўважыў бацька.
   «Меншым звычайна дапамагаюць большыя. Выходзіць, мы, людзі, птушкам павінны дапамагаць», – тады адзначыў пра сябе Дзіма.
   – Птушка, камячок пер’я, можна сказаць, а таксама нешта разумее, – зірнуўшы на Дзіму, важна, як знаўца, прагаварыў Юра.
   Дзіма нагнуўся, хацеў паглядзець верабейку, а ён зусім сцяўся , прыціснуўся да зямлі.
   – Разумее, баіцца! – засмяяўся Юра, паказаўшы шчыльныя, востранькія зубкі.
   Дзімава рука застыла ў паветры.
   – Ты як яго злавіў?
   Вераб’і, ведаў Дзіма, птушкі хітрыя, асцярожныя, у рукі не даюцца.
   – Акно на кухні адчыніў і крошак хлеба на стол насыпаў. Ён пазіраў, пазіраў здалёку, не вытрымаў і заляцеў на кухню. Тут я з кута выскачыў і шапкай яму як даў! З першага разу пацэліў, не верыш? Думаў, што забіў ці пакалечыў. Аж не! Як бачыш, жывы, цэленькі застаўся, – кароткім тоўстым пальцам Юра дакрануўся да белай папярочнай палоскі на крыле.
   Верабейка адкрыў дзюбку і жаласна ціўкнуў.
   – Просіцца, каб выпусціў, – зноў важна, як знаўца, прагаварыў Юра.
   – А ты выпусці! Выпусці яго! – падхапіў Дзіма і дастаў з кішэні новенькі бліскучы ножык. – Я нітку перарэжу, давай.
   – Бацька купіў яму ножык, у грыбы будуць хадзіць, – выказаў здагадку адзін з хлопчыкаў.
   – Але, – кіўнуў галавою Дзіма і прамовіў з надзеяй: – Я перарэжу?
   Юра надзьмуў шчокі. Ягоны твар стаў падобны на спелую порхаўку.
   – Шкадуеш вераб’я?
   – Шкадую, – прызнаўся Дзіма.
   – Свой ножык мне аддай, назусім. За ножык выпушчу.
   Хлопцы перасталі гаманіць, сцішыліся.
   «Вух!» – з грукатам зачыніліся ў пад’ездзе цяжкія металічныя дзверы.
   Дзіма ўздрыгнуў.
   – Аддасі? – напомніў Юра. Па ягоным загарэлым ілбе прабегла маршчынка, падобная на павуцінку.
   Дзіма непрыкметна змахнуў рукавом дзве слязінкі, што набеглі на вочы-гузічкі.
   – Ну! – прыўстаў Юра.
   – Аддам, але спачатку нітку на лапцы перарэжу.
   Дзіма ўзяў верабейку і вострым лязом ножыка асцярожна разрэзаў на лапцы туга завязаную нітку. Затым адышоў убок, падкінуў птушку ўгору і ціха сказаў:
   – Ляці, верабейка!

Похожие статьи:

Алесь ЯкімовічАлесь Якімовіч - Аладкі

Алесь ЯкімовічАлесь Якімовіч - Вераб’ёвы госці

Алесь ЯкімовічАлесь Якімовіч - Хітры воўк

Алесь ЯкімовічАлесь Якімовіч - Байка пра казла

Алесь ЯкімовічАлесь Якімовіч - Аўтамат