Храналогія (ад гр. chronos - час і logos - слова) — дапаможная галіна літаратуразнаўства, асноўная задача якой — вызначэнне дакладных, дакументальна пацверджаных дат развіцця літаратурнага працэсу ў іх часавай паслядоўнасці.
Існуюць шматлікія праблемы датавання твораў і дакументаў, пераводу дат з аднаго каляндарнага стылю ня другі.
Жанры храналогіі - летапіс жыцця і творчасці пісьменніка, я таксама хроніка літаратурнага жыцця. Летапісы жыцця і творчасці змяшчаюцца звычайна ў канцы навуковых збораў твораў. Часам яны ўваходзяць у некаторыя бібліяграфічныя даведнікі, кнігі асобных літаратуразнаўцаў, трапляюць ня старонкі перыёдыкі, зрэдку — выходзяць асобнымі выданнямі (летапісы жыцця і творчасці Якуба Коласа, Міхася Лынькова, Максіма Гарэцкага, укладзеныя адпаведна М. Мушынскім, М. Кенькам, Т. Дасаевай). З хронік літаратурнага жыцця можна назваць "Хроніку літаратурнага жыцця Беларусі XIX — пачатку XX ст.", змешчаную ў "Гісторыі беларускай дакастрычніцкай літаратуры" (т. 2, 1969), "Хроніку літаратурнага жыцця" за 1917-1964 — у "Гісторыі беларускай савецкай літаратуры" (т. 1-2, 1965-1966) і інш.
