Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.
Калі зайцы смелыя
Варыянт 1 (243 словы)
Вечарэла. Садзілася на спачын сонца. Залатое святло яго развітальных промняў запоўніла сабой палянку. Яшчэ здалёк на палянцы Янка ўбачыў зайку. Каля высокага куста ядлоўцу ён ласаваўся дзікай канюшынай. Нечакана над палянкай з’явіўся каршун. Зайка, не чуючы пад сабой ног, кінуўся ў кусты арэшніку.
Каршун праляцеў над палянкаю, развярнуўся і таксама скіраваў да арэшніку. Раптам ён рэзка спікіраваў да зямлі, але зайка выбег яму насустрач і ўдарыў драпежніка пярэднімі лапамі.
Каршун сігануў угору і тут жа зноў кінуўся на зайчыка. Зайка не разгубіўся. Выскачыў наперад і ўдарыў яго лапамі.
Драпежнік усё насядаў, але зайка не здаваўся. Фыркаў, біў каршуна пярэднімі лапамі. Такое нельга было больш трываць, і хлопец прыспешыў крок, закрычаў.
Каршун спалохаўся, паляцеў з палянкі. Схаваўся ў кустах і зайка-смяльчак. Янка падышоў да ляшчыны, а пад ёю двое зайчанятак ляжыць.
Многія лічаць, што заяц баязлівы, але гэта на самай справе не так. Ён асцярожны, бо ў яго шмат ворагаў: і драпежныя птушкі, і ліса, і воўк, і чалавек са стрэльбай. І ён уцякае, каб уратавацца, выжыць.
Клапоцяцца зайцы і пра сваё патомства. Зайчыха, асабліва русачыха, у спецыяльным гняздзе ў халоднае надвор’е сагравае сваіх дзетак. А калі непадалёку вораг, адцягвае ўвагу на сябе: скача, фыркае, стукае лапкамі. Зайчанят маці корміць малаком тры-чатыры тыдні, хоць траву яны пачынаюць есці намнога раней.
А паветра ўсё сінела і сінела. Хутка на зямлю апусціцца цемень. Янка ішоў дамоў і радаваўся, што ноч наўкола ўладарыць, што зайчыха пра паядынак з каршуном забудзецца, да дзетак вернецца.
Варыянт 2 (158 слоў)
Усе для жыцця на белы свет прыйшлі:
І людзі, і расліны, і жывёлы.
А. Балуценка
Вечарэла. Яшчэ здалёк я ўбачыў зайчыка на палянцы. Каля высокага куста ядлоўцу ён ласаваўся дзікай канюшынай. Нечакана над палянкай з’явіўся каршун. Зайчык не чуючы пад сабой ног кінуўся ў кусты арэшніку.
Каршун праляцеў над палянкаю, развярнуўся і таксама скіраваў да арэшніку. Раптам ён рэзка спікіраваў да зямлі, але зайчык выбег яму насустрач і ўдарыў драпежніка пярэднімі лапамі.
Каршун усё насядаў, але зайчык не здаваўся. Фыркаў, біў каршуна пярэднімі лапамі. Такое болей я трываць не мог, прыспешыў крок, закрычаў.
Каршун спалохаўся, паляцеў з палянкі. Схаваўся ад мяне ў кустах і зайчык-смяльчак. Я падышоў да ляшчыны, а пад ёю двое зайчанятак ляжаць.
Многія лічаць, што заяц баязлівы, але гэта на самай справе не так. Ён асцярожны, бо ў яго шмат ворагаў: і драпежныя птушкі, і ліса, і воўк, і чалавек са стрэльбай. I ён уцякае, каб уратавацца, выжыць.
Ішоў дамоў і радаваўся, што ноч наўкола ўладарыць, што зайчык пра паядынак з каршуном забудзецца, да дзетак вернецца.
Паводле Я. Галубовіча
Похожие статьи:
Леанід Галубовіч → Творчасць Леаніда Галубовіча
Леанід Галубовіч → Леанід Галубовіч - Людскою разумнаю воляй...
Леанід Галубовіч → Леанід Галубовіч - верш "Паэзія"