Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.

Іван Навуменка - Сустрэча з маршалам

Увага!!! Поўны змест

   Як толькі Алёшка прыйшоў у свой трэці клас, ён адразу адчуў незвычайнае. Вучні гучна размаўлялі, і ніхто не вымаў з сумкі кніг.
   Галіна Андрэеўна абвясціла, што школа сёння пойдзе на плошчу: там будзе выступаць Маршал Савецкага Саюза. Алёшка аж задрыжаў ад узбуджэння. Ён ведае гэтага маршала – чытаў у кнігах пра грамадзянскую вайну, дый партрэт ягоны змешчан у падручніку па гісторыі. I якое шчасце, што ён, Алёшка, убачыць на ўласныя вочы такога выдатнага чалавека!
   Пасля другога ўрока Галіна Андрэеўна загадала выходзіць на двор – там вучняў ужо ставілі ў калону.
   – Дзяжурны астанецца ў класе, – сказала Галіна Андрэеўна, і Алёшка ў першую хвіліну проста анямеў. Ён зусім забыў, што сёння дзяжурыць і што перад пачаткам урокаў сам памыў анучку і выцер дошку.
   Бачачы замяшанне хлопчыка, настаўніца хацела яму памагчы. Галіна Андрэеўна паважала Алёшку, бо ён добра паводзіў сябе і старанна вучыўся.
   – Можа, ты, Каця, астанешся? – звярнула яна да бялявай дзяўчынкі, якая сядзела побач з Алёшкам. – Ты прастудзілася, кашляеш, і доўга на вуліцы табе быць нельга. Алёшка заўтра за цябе падзяжурыць.
   Каця ўткнулася тварам у парту і адразу заплакала. Алёшку зрабілася няёмка.
   – Раз мая чарга, буду дзяжурыць, – сказаў ён і адышоўся да акна.
   Ён стаяў, стараючыся не глядзець на шумлівую, галасістую калону, якая са сцягамі, транпарантамі ў хуткім часе выбралася са школьнага двара. Двор быў пусты і нязвычна ціхі. Доўгімі радамі стаялі голыя таполі, каля якіх кружкамі ляжала апалае жоўтае лісце.
   Алёшка хутка супакоіўся. Яму нават стала прыемна ад думкі, што ён як бы служыць усяму класу. У партах ляжаць сумкі, партфелі, ранцы, і некаму трэба за іх адказваць.
   Выцягнуўшы з парты кніжку і прымасціўшыся ля цёплай грубкі, Алёшка пачаў чытаць. Так прайшло з паўгадзіны ці, можа, трошкі болей.
   Раптам у калідоры пачуліся крокі, дзверы адчыніліся, і ў пакой зайшло некалькі чалавек. Наперадзе стаяў каржакаваты, немалады ўжо вайсковец. Яго твар падаўся Алёшку трохі знаёмы
   Вайсковец агледзеў клас, рудыя падцёкі на сценах пад столлю, пабітую на дзіркі падлогу.
   – Трэба новую школу будаваць, – сказаў ён, павярнуўшыся да старшыні сельсавета.
   Яшчэ праз хвіліну вайсковец звярнуўся да Алёшкі:
   – Чаму сядзіш адзін?
   – Я дзяжурны. Школа пайшла маршала сустракаць.
   – Я, брат, маршал і ёсць. Вось зайшоў паглядзець, якая ў вас школа. Сам некалі ў такой вучыўся.
   У Алёшкі ад радасці перахапіла дыханне – будзе што расказаць хлопцам.
   – Вучышся як? – спытаўся маршал.
   – Чацвёркі толькі па пісьму і маляванню. А так пяцёркі.
   – Малайчына. Старайся і надалей трымаць такі курс. Кніжкі любіш чытаць?
   – Люблю. I яшчэ птушак умею лавіць. У мяне кожны дзень новая сініца.
   Маршал зноў усміхнуўся:
   – Вось гэта, брат, дарэмна. Птушкі любяць волю. Абяцай мне, што кінеш гэты занятак.
   – Я іх і так выпускаю. Магу зусім не лавіць.
   – Значыць, дамовіліся.
   Маршал працягнуў Алёшку руку. Далонь у яго цвёрдая, пастава дужая, а твар звычайны, добразычлівы. Нават не верыцца, што маршалы могуць быць такія простыя.

Крыніца: Жаўранкі над полем: апавяданні / Укладальнік А. М. Бадак. – Мінск: Мастацкая літаратура, 2012. – 430 с.

Іван Навуменка - Сустрэча з маршалам

Похожие статьи: