Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.

Рыгор Барадулін - Адам і Ева

Пакуль далёка спіць залева
I сопкі песцяцца ў смузе,
Яны ўдваіх,

Адам і Ева,

Капаюць бульбу

у тайзе.

Конь пасвіцца,

бялее грыва

З перастаялае травы.
Спрадвечны сум

апаў тужліва –

Лятуць у вырай журавы.
Услед махаюць крыллем кволым
Кусты, лімонніцы, чмялі.
Спрадвечных дрэў

спрадвечны кворум,

Спакой спрадвечны на зямлі.
На момант

сэрца ён асіліць,

I здасца,

што няма трывог,

Што з недалёкай Хірасімы
Не паскубуць вятры мурог,
А толькі ціхія павевы
Хвалююць ільмакі ў тузе.
Яны ўдваіх,

Адам і Ева,

Капаюць бульбу

у тайзе.

Сюды

ў дажджы,

ў мароз сіберны

Аратаі і кавалі
З-пад Вільні,

з Віцебскай губерні

Гадамі

землякі брылі.

Над імі

выраі ляцелі

Дамоў,

да веснавых грамоў,

I хмаркі плавалі,

як цені

Дымоў

з астылых каміноў.

Ад роднага стала,

ад бульбы

Дарогі розныя вялі:
Адных –

даўгі рубель

і булкі

Завабілі на край зямлі.
Тых –

залатая ліхаманка

Занесла ў непралазь пургі.
Не горача пад лахманамі
Было ад вогнішчаў тайгі.
Ну а каму

саболі пасвіць

Давер’е аказаў урад.
Лёс –

конь натурлівы –
да шчасця

Не вёз:

быў час, як канакрад.

А раніцай

туман над сопкай –

Густая пара

над катлом:

Знаёма пахла

бульбай сопкай,

Сялом,

пакінутым жытлом.

Там

на страсе пяе салома,

Як чарацінка ў крыгаход.
I песня родная,

І слова

Былі раднейшыя штогод.
Вякі...
Прыморскія размахі...
Забыўся чорны хлеб,

але,

Як незабыўныя прысмакі,
Гасціла бульба на стале.
I зазімкам,

калі на тоні

Ішло дасвецце ў туманах,
Яна

згрубелыя далоні

Кабетам халадзіла ў снах.
Хаціны,

што ў лясных паветах

Замёў каторы ліставей, –
На шчодрай далані планеты
Былі

ад бульбінак драбней...

Не хвалімся

часінай тою,

Калі яе –

усім на страх –

Палілі

з прастатой святою,

Як ерэтычку,

на кастрах.

ды ў прыску

бульбу ўгледзеў продак,

Калі карчы зглыдаў агонь,
I, нібы ўзважваў самародак,
З далоні кідаў на далонь.
Яна –

не майце бульбу ўлегцы –

З усімі стравамі на «ты».
Гурок,

каб з ёю поплеч легчы,

Дае нырца ў расол круты.
I смагне селядзец у лёку,
I ў лютай пары млее кроп.
Яна сюды прыйшла здалёку –
У баразне

па трыццаць коп...

Дыміся бульбай,

край маленства.

Яе стварала спакваля
Па вобразу і падабенству
Свайму

карміцелька-зямля.

Крычу на ўсё Прымор’е:

– Бульба!

Прымі паклон ад земляка.
Расці,

з гарачых снежак гурба,

Што маці сыпле з саганка.
Ні дождж,

ні град цябе не песціць,

Надзейны хлеб маёй зямлі.
Не грэбвалі

табой і песняй –

З сабою землякі ўзялі.
А покуль недзе спіць залева,
Тайфун

вятры ў мяхах вязе, –

Яны ўдваіх,

Адам і Ева,

Капаюць бульбу

у тайзе.

1965

Рыгор Барадулін - Адам і Ева

Похожие статьи: