Запозненаю дзікаю ажынай
Узаемнасць наша дзёрзка расцвіла.
Мы ж бачылі,
Што лучная сцяжына
Па-за шляхамі нашымі была.
Мы ж разумелі,
Што блакітнай грывай
Праменны далягляд
Не нас
Заве.
І ўсё-ткі безразважна,
Як з абрыва,
Зрываліся ў наш
Невымоўны верш.
«Чакай. Кахай».
Кахаю.
І чакаю.
На самаце.
Сярод людзей.
Цяпер
Само паветра дасканала знае,
Як ім балюча дыхаць
Без цябе.
1978
Похожие статьи:
Ніна Мацяш → Ніна Мацяш - Бязладная размова
Ніна Мацяш → Ніна мацяш - Дажджынка
Ніна Мацяш → Ніна Мацяш - Калыханка маме
Ніна Мацяш → Творчасць Ніны Мацяш
Ніна Мацяш → Ніна Мацяш - Незалежнасць
