Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Аляксей Дудараў - Буслы

   Ідучы з лесу, Андрэйка з мамай адпачывалі ля сцірты саломы. Жмурачыся ад сонца, Андрэйка глядзеў у неба. Яму здавалася, што пад канец лета яно зрабілася незвычайна высокім, усё адно як паднялося і стала шырэйшае і большае.
   – Мама! – усклікнуў раптам хлопчык. – Глянь: журавы лётаюць! Вунь, над фермай.
   Мама сумна сказала:
   – Гэта не журавы, сынок, гэта буслы з суседніх вёсак. Кожны год, збіраючыся ў вырай, яны над нашай клёнаўкай кружаць. А ў нас не жывуць...
   – Чаму? – спытаў хлопчык. – Ім бы добра ў нас жылося.
   – Некалі жылі, – сказала мама, – а цяпер не хочуць.
   – А чаму?
   – Пакрыўдзіліся. Яшчэ тады, калі я была такая, як ты цяпер.
   У першы месяц вайны прыкацілі ў нашу вёску фашысты… Памятаю, як кароўку нашу забіралі, за курамі па двары ганяліся. Пазней гэтыя вылюдкі ўсё спалілі: і хаты, і сады, і дрэвы…
   У нашым двары рос вялізны разгалісты дуб. На ім, колькі вёска стаяла, буслы сабе жытло рабілі. Дык вось. Вайна ідзе, а ў буслоў свой клопат: дзяцей гадаваць, каб да восені іхнія крылы дужымі сталі. I не заміналі ж нікому, а адзін фашыст прыцэліўся ды па буслу з аўтамата часануў… I забіў. Ляжыць бедны птах, дзюба ў пыле. Немцы сабраліся ля яго, гергечуць, смяюцца. Бусліха магла б уцячы, але як жа было ёй сваіх дзетак кінуць? Кружылася над гняздом, пакуль той самы ірад і па ёй не бабахнуў…
   Забітая бусліха ляціць на зямлю акурат на немцаў з іх машынамі. I – ці паверыш? – спужаліся яны. Сыпанулі з дарогі да агароджы, прыціхлі нават. Ну, а калі яны паехалі, мы, малыя, збегліся, паплакалі і пахавалі буслоў. А дзед твой злазіў на дрэва і дастаў з гнязда асірацелых буслянят. Мы іх да восені жабамі кармілі. Восенню яны паляцелі ад нас. Пэўна, расказалі ўсім буслам, што тут адбылося, і з таго часу не селяцца яны ў нашай вёсцы.
   Мама ўздыхнула і паднялася з саломы:
   – Ну, пойдзем, сынок.
   Ішлі моўчкі. Андрэйка ўсё глядзеў у неба і думаў. Няўцям яму было, як гэта людзі маглі забіць такую прыгожую птушку… А буслы кружыліся, кружыліся…
   I раптам усхвалявана і з радаснай надзеяй хлопчык спытаў:
   – Мама, а мо, калі восень пройдзе і снег, і калі я падрасту і ў садзік не буду хадзіць… мо яны прыляцяць да нас? Я іх таксама карміць буду. Я жаб не баюся…
   – Мо і прыляцяць, – уздыхнула мама.
   – Няхай бы прыляцелі!
   Неба з бусламі здавалася хлопчыку вельмі прыгожым, ласкавым і спакойным.

Похожие статьи:

Аляксей ДудараўАляксей Дудараў - Радавыя

Аляксей ДудараўАляксей Дудараў - Парог

Аляксей ДудараўАляксей Дудараў - Чорная панна Нясвіжа

Аляксей ДудараўАляксей Дудараў - Князь Вітаўт

БиографииАляксей Дудараў